Akcja powieści dzieje się w początkach lat pięćdziesiątych XX w. w Warszawie i okolicach w środowisku dziennikarzy gazety „Przyjaciel” i partyjnych towarzyszy budujących polski socjalizm. Jest to świat intryg, podejrzeń, niepewności, zastraszania, oskarżania bez dowodów, czepiania się słów i gestów. Świat, w którym prześladowca jest też prześladowany. Nie brakuje też wątku miłosnego.

Autor poprzez opisy odczuć, przeżyć poszczególnych bohaterów pokazuje stalinowskie mechanizmy pozbawiania ludzi zdolności logicznego myślenia. Osoba mająca ludzkie odczucia, nawet szczątkowe, bardzo szybko staje się wrogiem socjalizmu.

W biednej powojennej Polsce władza walczy z bogaczami, inteligencją i kułakami twierdząc, że są oni wrogami socjalizmu, a tymczasem sama korzysta z przywilejów. Zajmuje wille „byłych bogaczy”, ma samochody, gosposie i jeździ na wczasy do luksusowych rządowych kurortów. Partyjni towarzysze, nie licząc się z możliwościami ludzi pracy, układają w Warszawie nierealne plany produkcyjne.

Język powieści przesiąknięty jest zwrotami typu: „towarzyszka Krancowa”, „kolega Ligenza”, „wy towarzyszu”, „partia daje władzę” itp. Pojawiają się też takie sformułowania, jak: „brygada poetów i dziennikarzy”, „beriowszczyzna”, „Polska 17 republiką” „jest na moskiewskim chlebie” czy „gazetka ścienna to poważna broń w ręku klasy robotniczej”.

Chociaż utwór trąci myszką, warto poznać sytuację panującą w Polsce Ludowej przed śmiercią i po śmierci Stalina.