Powieść jest ciekawą, pełną humoru i psychologicznej głębi trawestacją mitologicznej historii Penelopy i jej związku z Odyseuszem. Atwood udziela głosu samej Penelopie, która znajdując się w mitologicznej krainie zmarłych snuje opowieść o swej młodości, związku z Odyseuszem i wieloletnim oczekiwaniu na męża powracającego z Troi. Bohaterka opowiada o sobie i o tym, czego doświadczała z typowo kobiecą subtelnością i zwracaniem uwagi na niuanse. Kontrastem do jej wyznań są liczne zwroty potoczne lub wulgarne deprecjonujące wielkość i pomnikowość zarówno wydarzeń, jak i postaci opisywanych w mitach i przez Homera. Dowiadujemy się między innymi, że Odyseusz wcale nie chciał wyruszyć pod Troję, a skomplikowane relacje między Penelopą i Heleną opierały się głównie na zawiści i zazdrości. Mitologiczni bogowie są egocentrycznymi półgłówkami, herosi owładnięci żądzą chwały i posiadania - egoistami, zalotnicy na dworze Odyseusza głodomorami i utracjuszami czyhającymi jedynie na możliwość objęcia władzy nad Itaką. Autorka wiele uwagi poświęca służkom Penelopy, które w finale mitologicznej opowieści zostają na rozkaz jej męża powieszone, a ich jedyną przewiną okazuje się to, iż dały skalać swą czystość grubiańskim i impulsywnym mężom przebywającym na dworze pod nieobecność Odyseusza. Służki tworzą też swoisty chór antyczny, który - niczym w starożytnej tragedii - komentuje wydarzenia opowiadane przez Penelopę.

Atwood w przewrotny sposób demitologizuje wielką historię, przedstawia haniebne fakty i gorszące zachowania, o których antyczne przekazy nie wspominają. Powieść jest oryginalnym ujęciem znanej każdemu historii, chwilami komicznym, częściej jednak dramatycznym i pełnym emocji, których próżno szukać na kartach „Odysei”. Książka warta przeczytania, ale też lektura, wobec której należy zachować dystans.