Akcja książki rozgrywa się w epoce Średniego Państwa, za czasów faraona Sezostrisa III (Senusereta III), który zreformował system administracyjny i zjednoczył Egipt, kładąc kres potędze namiestników poszczególnych prowincji. Bohaterem jest młody pisarz Iker, który przeżywszy zamach na własne życie poszukuje odpowiedzi na pytanie - kto i dlaczego próbował go zabić.

Jak zwykle, Christian Jacq bardzo dokładnie odmalowuje tło historyczne, wręcz do przesady - odnosi się wrażenie, że losy Ikera są tylko dodatkiem, pretekstem, aby przedstawić proces jednoczenia Egiptu przez faraona. Akcja, mimo że wartka, po prostu nie wciąga. Za dużo w tej książce intryg polityczno-gospodarczych niezwiązanych bezpośrednio z głównym wątkiem, za mało zaś przeżyć Ikera i tajemniczej kapłanki.

Druga rzecz, która zdecydowanie nie podoba mi się, to nagromadzenie opisów, które mają budować tajemniczość i podkreślać nadprzyrodzony charakter faraona, a których nie sposób zrozumieć. "Skupcie swoje myśli na tarczy słonecznej, ożywcie wszystko to, co powiem, połączcie się ze Słowem i przywróćcie potędze życie"*. Dla mnie to pustosłowie. A książka jest tym usiana, przez co trudna do strawienia. Ponadto odnoszę wrażenie, że do sukcesu władcy przyczynił się nie jego geniusz, lecz jedynie prawidłowo odprawiane obrzędy i jego prawo do tronu. Dotychczas w mojej świadomości starożytny Egipt to było bogactwo rzetelnej wiedzy o świecie, a Jacq przekonuje mnie na kartach książki, że to nie wiedza, lecz magia była przyczyną jego wielkości.

I na zakończenie - zabawny szczegół: ciekawe, czy w każdej książce Christiana Jacqa występuje osioł o imieniu Wiatr Północy? Ja jak dotąd mam 100% trafień...

---
* Christian Jacq: "Drzewo życia", tłum. Zygmunt Burakowski, wyd. Świat Książki, Warszawa 2005, s. 304.