Jest to historia chłopca, który po tragicznej śmierci rodziców zostaje adoptowany przez ród Otori.

Właściwie wszystko już napisano o tej książce i niewiele jest do dodania, a ja chciałabym zwrócić uwagę tylko na jedno - nie jest to obraz średniowiecznej Japonii. Sama autorka określa opisywany okres jako epokę feudalizmu w zmyślonym kraju z wyraźnymi śladami japońskich zwyczajów i tradycji. Jedynie słowicze podłogi istnieją naprawdę. Również wszystkie postaci, z wyjątkiem malarza Sesshu, są fikcyjne.

Pierwszą reakcją moją na ten fikcyjny świat było rozczarowanie (akurat byłam na etapie fascynacji prawdziwą Japonią), ale ciekawa fabuła i język literacki na wysokim poziomie (zapewne również zasługa tłumacza - pani Barbary Kopeć-Umiastowskiej) sprawiły, że szybko zmieniłam zdanie. Polecam książkę z czystym sumieniem.