- Jesteś jedynakiem?
- Tak. Myślałem, że wiesz o mnie wszystko?
- Tak naprawdę wiem wszystko i nic. Wiem, jak wyglądasz bez ubrania, ale do dzisiejszego ranka nie znałam twojego nazwiska. Wiedziałam, że mieszkasz w Chicago, ale nie wiem nic o twojej rodzinie poza tym, że twoja mama zginęła w wypadku samochodowym, kiedy miałeś sześć lat. (...) Nie ułatwiłeś mi wcale odnalezienia cię w teraźniejszości; powiedziałeś, że spotkamy się, kiedy nadejdzie odpowiednia chwila. No i jesteśmy*.


Gdy to się dzieje po raz pierwszy, nie ma przy mnie Henry'ego. Jestem w ósmym tygodniu ciąży. Dziecko jest wielkości śliwki, ma malutką buźkę, rączki i bijące serduszko. Jest wczesny letni wieczór. Kiedy zmywam naczynia, widzę na zachodzie fioletowopomarańczowe chmury. Henry zniknął blisko dwie godziny temu. Poszedł podlać trawnik i kiedy po pół godzinie uświadomiłam sobie, że nadal nie słyszę szumu wody, stanęłam w prowadzących do ogrodu drzwiach i zobaczyłam kupkę ubrań leżącą przy altanie**.


Dzisiejszy dzień nie różni się bardzo od innych. Wstałam o świcie, włożyłam spodnie i sweter, wyszczotkowałam włosy, zrobiłam sobie grzankę i herbatę. Teraz siedzę i spoglądam na jezioro, zastanawiając się, czy on dzisiaj przyjdzie. Ten dzień nie różni się zbytnio od innych, kiedy znikał, a ja czekałam. Tym razem jednak otrzymałam instrukcje: wiem, że Henry w końcu się zjawi. Czasami zastanawiam się, czy ta moja gotowość, to oczekiwanie nie powstrzyma cudu. Ale nie mam wyboru. On przybędzie, a ja tu na niego czekam***.


---
* Audrey Niffenegger, "Miłość ponad czasem", przełożyła Katarzyna Malita, wyd. Świat Książki, Warszawa 2004, str. 24.
** Tamże, str. 305.
*** Tamże, str. 491.