Użytkownik: Lenia 09.11.2010 17:26 napisał(a):
Odpowiedź na: Cierpienia młodego Werter... | karreu Mnie, licealistce, się nie podobało, i reszcie klasy ogólnie też nie. I też nazwaliśmy Wertera emo (duch czasu, czy co?).
Skostniałym bym tego dzieła nie nazwała, zbyt przesycone jest emocjami, ale to jest jednak... słabe, kiedy nic innego człowieka przy życiu nie utrzymuje niż miłość do wybranej kobiety/mężczyzny.

Użytkownik: karreu 09.11.2010 17:48 napisał(a):
Odpowiedź na: Mnie, licealistce, się ni... | Lenia Hm, ta miłość to go słabo przy życiu utrzymała, skoro skończył, jak skończył...
Tekst o licealistach to oczywiście uproszczenie, że ludzie młodsi przeżywają miłości i zauroczenia mocniej niż my, starsze panie z 2. roku ;) i mogą się w tych werterowskich jojojczeniach o Lotcie odnaleźć.
Do mnie trafia to szaleństwo i rozedrganie emocjonalne (widać taki ze mnie typ człowieka), ale rozumiem, że twardo stąpającym po ziemi realistom taki rozmemłaniec jak Werter nie podoba się nic a nic i jak najbardziej to szanuję.

Użytkownik: Lenia 09.11.2010 18:09 napisał(a):
Odpowiedź na: Hm, ta miłość to go słabo... | karreu Jojojczenie - podoba mi się to słowo. :D
Tak. Ludzie bardzo się różnią od siebie. To jest fascynujące, jak bardzo. :)
Mnie i gronu najbliższych mi osób w klasie nie podobał się taki sposób przeżywania miłości głównie ze względu na to, że był niebezpieczny, a oprócz tego, trochę brakowało w nim odpowiedzialności za drugą osobę. Osobiście chętniej bym się opowiedziała za miłością z "Hymnu o miłości".

Użytkownik: karreu 11.11.2010 14:43 napisał(a):
Odpowiedź na: Jojojczenie - podoba mi s... | Lenia Oczywiście, że miłości Wertera nie można stawiać na piedestale jako miłości idealnej. Ba, w niektórych opracowaniach doczytałam się, że Werter tej Lotty tak naprawdę nie chciał, bo gdyby chciał, to by ją miał, ponieważ w chwili, gdy poznała Wertera, nie była narzeczoną Alberta, ale prawie narzeczoną (nie mogę w tej chwili niestety zacytować). Ergo, miłość w tej książce jest tylko pretekstem, bo jak umierać, to tylko z miłości, a nie dlatego, że jest się mieszczaninem, którego nie szanuje nabzdyczona i zakochana sama w sobie szlachta. Nie jestem do końca przekonana do takiego odczytania losów Wertera, ale też warto wziąć je pod uwagę.
Niezależnie od tego, co powyżej, emocje Wertera, dobieranie lektur do nastroju (czy może trafianie na książki, które pasuję do nastroju) i potrzeba zwierzenia się przyjacielowi będą dla mnie zawsze ważną pamiątką własnych emocji, nawet jeśli kiedyś z nich wyrosnę (oby!).

Użytkownik: krzyniu 10.11.2010 12:00 napisał(a):
Odpowiedź na: Cierpienia młodego Werter... | karreu O, Werterze! Ubrałeś w słowa, to co zatruwało me serce! :-)
Fakt, to był okres liceum. Fakt, wiele zmieniło się od tamtego czasu i nigdy, uchowaj Boże, nie będzie człowiek więcej w taki sposób przeżywał miłości.
Pierwsze prawdziwe uczucia, pierwsze prawdziwie oszałamiające zrywy serca, depresja, myśli samobójcze... Czyli teraz to jest emo? Niech będzie, cóż to za różnica jak to nazwiemy? Przypuszczam, że zawsze będą młodzieńcy, którzy tak właśnie przeżywać będą miłość. Posądzić mnie można o szowinizm, i słusznie. Słuchając zwierzeń moich ówczesnych i obecnych przyjaciół doszedłem do przekonania, że zupełnie inaczej przeżywają miłość dziewczęta aniżeli chłopcy. Zgodzić się muszę, że chłopcy niekoniecznie MĄDRZEJ. Może i egoistycznie - ale jak ma się przeżywać NIESZCZĘŚLIWĄ miłość?

Ktoś kiedyś powiedział, nie wiem czy nie sam Goethe, pamięć zawodną jest, że żal mu ludzi, którzy choć jeden raz w życiu nie czuli, że oni sami są Werterem. I mnie również żal. Może to i głupie, destrukcyjne, bezcelowe uczucie - ta nieszczęśliwa miłość. Może nawet niebezpieczne (i zgadzam się, że to głównie zasługa Romantyków, w tym samego Goethego w głównej mierze). Ale kto nigdy nie czuł prawdziwie...

No w każdym razie każdemu nastolatkowi życzę, by przeżył swoje 5 minut nieszczęśliwej miłości... i przeżył. Nie więcej niż 5 minut, bo szkoda wątroby.

A Wertera zdaje się bronić nie trzeba, obroni się sam. Trzeba go tylko podtykać pod nos tym, którzy smętnie, z nosem na kwintę, snują się po korytarzach by od czasu do czasu zapatrzeć się nieprzytomnie za okno. No i może warto spróbować też z tymi co wyglądają jak emo ;)

Użytkownik: karreu 11.11.2010 14:50 napisał(a):
Odpowiedź na: O, Werterze! Ubrałeś w sł... | krzyniu Oj, dziewczęta też czasem głupio przeżywają miłość i nawet chyba częściej zabijają się (lecz nie umierają) z miłości, przynajmniej ja się na takie przypadki natykałam...

Myślę, że takie uczucia targają większością, choćby przez te 5 minut w jakimś momencie żcia, a pogarda dla Wertera wynika trochę z pogardy dla samego siebie wtedy, że się było takim jęczącym, beznadziejnie zakochanym, niemogącym znaleźć sobie miejsca w świecie człowiekiem.

Poza tym przyznać się, że Werter jest o nas to przyznać się do słabości. Dlatego wierzę, że wielu (i wiele) przeżywa coś takiego i odnajduje się w tej książce, ale nie mówi o tym głośno, żeby nie narazić się na pogardliwy śmiech.

Użytkownik: Lenia 13.11.2010 22:00 napisał(a):
Odpowiedź na: Oj, dziewczęta też czasem... | karreu Dobra uwaga. Ta druga, i trzecia. :)