Z "Trzynastą opowieścią" Diane Setterfield jest tak, że to, co jest największą zaletą powieści, jest również jej największą wadą. "Trzynasta opowieść" to książka inna od wszystkich, jakie w ostatniej dekadzie opublikowano, a to dlatego, że żywcem wyrwana jest z dziewiętnastego wieku. Archaiczne są postaci, narracja, archaiczna jest dekoracja (stary dwór w parku, opuszczony i jakby przeklęty), archaiczne są chwyty literackie (każdy okazuje się kimś innym niż się wydaje), a wreszcie archaiczne jest jej przesłanie. Autorka ujawnia je już na początku: chodzi o to, żeby książka była bramą do innego świata. Celem opowieści nie jest edukowanie, odkrywanie i nazywanie świata. Nie - opowieść ma jedynie pochłonąć i zafrapować czytelnika.

No i "Trzynasta opowieść" wciąga i frapuje. Akcja toczy się w czasie odrealnionym, w odrealnionej posiadłości, pośród zadziwiających postaci, będących raczej literackimi archetypami niż ludźmi z krwi i kości (wszystkowiedząca gosposia, wierny ogrodnik, poważna guwernantka, zwariowany wuj).

Przyznaję, że z początku ujął mnie ten bezczas i ta umowność, ale im dalej szłam, im więcej zaczynałam się domyślać, tym bardziej mnie raził, albowiem nabrałam strasznego podejrzenia, tak po stu stronach, że książka mnie już niczym nie zaskoczy. No i nie zaskoczyła. Akcja potoczyła się według schematu, który czytelnikom "Wichrowych Wzgórz" i tym podobnych klasycznych pozycji jest doskonale znany. W ten sposób ogromna zaleta powieści zamieniła się w jej wadę. Prawdę mówiąc, finał czytałam już na szybko, bardziej ciekawa, czy wszystkiego dobrze się domyśliłam, niż rozsmakowana w stylu i narracji.

Dałam tej książce pięć punktów, choć natychmiast zaczęłam zapominać akcję i rysy bohaterów. Zrobiłam to ze względu na bardzo piękny i mądry wątek, który zwyczajnie mnie poruszył. To wątek matki Margaret. Jest niepozorny, trzeciorzędny, chyba najbardziej współczesny, a z całej tej powieści najbardziej prawdziwy.