"Niebo dla akrobaty" to trzecia powieść Grzegorczyka, którą przeczytałam (po "Adieu" i "Truflach") i muszę przyznać, że jest to zdecydowanie najsłabsza literacko pozycja. Pewne schematy użyte we wcześniejszych pozycjach są powielane, językowi literackiemu brakuje finezji i polotu. Niemniej jednak sama książka broni się, ze względu na ciekawe ujęcie tematu, jakim jest spotkanie ze śmiercią w hospicjum. Poszczególni bohaterowie, jak młody ksiądz Tobiasz praktykujący w hospicjum, siostry zakonne, świeccy ludzie, spotykają się z różnymi postawami ludzi względem cierpienia, odchodzenia na zawsze. Mnie (około rok temu czytałam tę książkę) najbardziej utkwiła w pamięci historia pewnego małżeństwa, w którym mąż czuwa przy żonie, odprowadza swą ukochaną do innego świata, czuwa do samego końca. Jeden z bohaterów powieści snuje wtedy refleksję, że mąż nie tylko odprowadza żonę do ołtarza, ale też na spotkanie ze śmiercią.

Polecam tę książkę. Śmierć, podobnie jak całe nasze życie, jest źródłem refleksji i niesie tajemnicę, koło której nie można przejść obojętnie.