Niedawno przeczytałam książkę É.E. Schmitta „Oskar i pani Róża”. Przeczytałam to mało powiedziane, ja ją pochłonęłam w ciągu pół godziny! To mądra i wzruszająca lektura o małym chłopcu, nieuleczalnie chorym na białaczkę, który nie ma w kim znaleźć oparcia w najtrudniejszych, a zarazem ostatnich chwilach swojego życia.

Oskara poznajemy w wieku dziesięciu lat, gdy dowiaduje się, że nie zostało mu już wiele dni życia. Nikt nie ma odwagi mu o tym powiedzieć – ani milczący lekarz, ani unikający go rodzice. Ostatecznie chłopiec dowiaduje się o tym podsłuchując rozmowę rodziców z lekarzem. Jego ból dodatkowo pogłębia fakt, iż jego rodzice okazali się tchórzami i bali się przekazać mu tę złą wiadomość. Książka porusza zagadnienie śmierci – temat, na który Oskar nie ma z kim rozmawiać. Nieuleczalnie chory chłopiec znajduje bratnią duszę w wolontariuszce – cioci Róży. To z nią zaczyna rozmawiać o śmierci i Bogu. Oskar wierzy w każde jej słowo, bo to ona napełnia go nadzieją. To właśnie ciocia Róża wpada na pomysł pisania listów do „Szanownego Pana Boga”, a także na pomysł potraktowania każdego cennego dnia życia jako kolejnych dziesięciu lat. W taki sposób tytułowy bohater każdego dnia pisze list opisujący „dziesięć lat” jego życia. Bóg jest dla niego kimś coraz bliższym i mały chłopiec otwiera się przed nim coraz bardziej. Dzieli się z nim swoimi myślami, spostrzeżeniami i problemami. Z każdym listem chłopiec zaczyna coraz bardziej wierzyć w Boga. Coraz bardziej jest też pogodzony z tym, że będzie musiał umrzeć.

Książka „Oskar i pani Róża” ma formę listów chłopca do Pana Boga, przeplecionych rozmowami z wolontariuszką. To pełna ciepła historia, która uczy pokory wobec nieuchronnej rzeczywistości. Polecam ją każdemu, kto zagłębiając się w lekturę chciałby znaleźć oczywiste prawdy sformułowane w prosty, oczywisty sposób.