Przeczytałam drugi tom trylogii "Millennium" i tak jak przy pierwszym zapytuję: "Skąd ten zachwyt?". Taki chyba los książek okrzykniętych bestselerami - gdy trafią w ręce czytelnika, każdy oczekuje ognia i burzy. A tu raczej... kapuśniaczek. Przyznać muszę, że gdybym nigdy wcześniej nie słyszała o trylogii Stiega Larssona i dostała ją w swoje ręce, byłabym oczarowana. To właśnie jest niesprawiedliwe podejście do książek. I właśnie dlatego chciałabym mieć możliwość odkrycia książki "SUPER", takiej, o której robi się głośno - w momencie, kiedy ja już ją znam. Niestety, trylogia "Millennium" dotarła do mnie odarta z takiej świeżości.

Fabuły streszczać nie będę, bo przecież każdy już czytał i zna, a nawet jeżeli nie czytał, to na pewno planuje, więc nie będę psuć przyjemności. Dość powiedzieć, że po pierwszym tomie historia płynnie toczy się dalej, co więcej - po drugim nie sposób nie sięgnąć po trzeci. Wątki genialnie się przeplatają, zaskakuje mnogość bohaterów i ich wzajemne powiązania. Mnie zaskoczyła również dbałość o szczegóły. Lubię w książkach dopatrywać się nieścisłości, a co tu ukrywać - im większa objętościowo, tym o nie łatwiej. A tu niespodzianka - wszystko przemyślane.

"Dziewczynę" czyta się fenomenalnie gładko. Język Larssona (co na pewno jest też zasługą tłumaczki, Pauliny Rosińskiej) przypomina bajanie. Jest płynny i taki... jakbym czytała bajkę dla dorosłych. Lekturę ułatwiają też krótkie rozdziały idealnie budujące klimat. Rozczarowała mnie natomiast sama intryga. Może i czytelnik nie zna odpowiedzi na sakramentalne w kryminałach pytanie "Kto zabił?", za to z całą pewnością wie, kto nie zabił. Tymczasem autor naiwnie próbuje tego nie zauważać. I to mnie drażniło okrutnie.

Podsumowując - warto przeczytać, aby zachwycić się kunsztem pisarskim, ale na superintrygę, która zaskoczy, nie należy się nastawiać. No, może przy samym końcu powieści... jest element zaskoczenia, ale to stanowczo za późno.