Ona ma 35 lat. Oni chcą jej zabrać mieszkanie. Ona budzi się zmiętolona po imprezie i słyszy od współlokatorów, że z piętra nie da się wydostać. Oni zostawiają wiadomość: "To mieszkanie jest nasze". Ona bagatelizuje sprawę, Oni dbają o to, by potraktowała ich poważnie. Ona nie potrafi trzymać w rękach pistoletu. Ona ma córkę. Ona ma problem...

"Instytut" to najnowsze dziecko Jakuba Żulczyka, w którym wydawca ("Znak" 2010) chciałby widzieć - jak sygnalizuje w tekście umieszczonym na okładce - polskiego Kinga. Jestem skłonna się zgodzić, ponadto zdecydowanie bardziej odpowiada mi horror/thriller rozgrywający się w Krakowie, w jednej z kamienic przy alejach niż w miejscach, które wybiera amerykański pisarz. Robi się bardzo realistycznie i tak rzeczywiście jest - fabuła wciąga, momentami tak bardzo, że czytelnik potrafi się zirytować, kiedy akcja właściwa przerwana zostaje wtrętami w postaci retrospekcyjnej opowieści narratorki. Ta z kolei niepozbawiona jest walorów - pierwszoosobową narrację Agnieszki charakteryzuje pełne dystansu spojrzenie na świat, odważne, czasem szydercze, ale zawsze uważne, z dodatkiem chwytliwego poczucia humoru. Nie można się zatem przyczepić ani do formy (dobrze napisana książka), ani do treści (świetnie skonstruowana fabuła). Można czytać i żałować jedynie, że tak szybko i nieubłaganie zbliżamy się do końca. Jednocześnie tego końca nie możemy się doczekać, bo wtedy wszystko będzie jasne.

Polecam.