Listy Miłosza i Mertona pisane na przestrzeni 10 lat (1958-1968) stanowią świadectwo przyjaźni i głębokiej więzi duchowej, jaka połączyła polskiego poetę z amerykańskim trapistą. Zawierają wiele uwag o własnych dziełach, wyznań o stosunku obu pisarzy do otaczającego świata. Na kartach tych zaskakująco niekiedy szczerych listów toczy się żarliwy, nierzadko dramatyczny dialog o Bożej Opatrzności i Naturze, samotności i zaangażowaniu, wątpliwościach człowieka podległego pokusom i słabościom, a równocześnie poszukującego prawdy i świętości.

[Znak, 2003]