Harry Martinson (ur. w 1904 r.) należy do czołówki współczesnych pisarzy szwedzkich. Za swoje osiągnięcia twórcze wszedł do grona osiemnastu "Nieśmiertelnych" Akademii Szwedzkiej. Pracę pisarską rozpoczął po wieloletniej włóczędze po morzach i krajach świata i wypróbowaniu różnych zawodów. Jego pierwsze utwory znalazły się w antologii grupy "Pięciu młodych", wydanej w roku 1929. Wystąpił on tu obok Lundkvista, Asklunda, Kjellgrena i Sandgrena.

W swoim dorobku posiada obok powieści również reportaże i poezje. W latach międzywojennych wydał kilka tomów prozy: "Resor utan mål" (Podróże bez celu, 1932), "Kap Farväl" (Przylądek Pożegnania, 1933), "Nässlorna blomma" (Kwitnące pokrzywy, 1935), "Vägen ut" (Wyjście w świat, 1936). Za najlepsze jego dzieło uznana jednak została "Vägen till Klockrike" (Droga do Klockrike, 1948).

W utworze tym szczególnie mocno zaakcentowany został element autobiograficzny, który przewija się w całej twórczości tego autora. "Droga do Klockrike" stanowi rodzaj ballady włóczęgowskiej. Jest to opowieść o ludziach z klanu miłośników wolności i swobody, którzy o żebraczym chlebie wędrują przez kraj, znosząc ludzką nieufność i upokorzenia. Książka zawiera ciekawą charakterystykę "zawodowego" włóczęgi szwedzkiego z początku dwudziestego wieku.

[Wydawnictwo Poznańskie, 1972]