Homo viator.
Różnimy się.
Ty żyjesz kiedy podróżujesz. Te dwa- trzy miesiące wakacji- czekasz na nie, jesteś zachłanny i głodny świata. Poruszasz się, ciągle przemieszczasz. Nic nie jest Twoje, ale wszędzie jesteś u siebie. Zapamiętujesz zapachy i widoki. Góry, w Twoich planach i wyjazdach zawsze muszą być góry. Tam stoisz na dachu świata i próbujesz ogarnąć bezmiar stworzenia. Cała reszta roku służy po to by planować, zbierać pieniądze na kolejne wyjazdy. Nie umiesz siedzieć w miejscu.
A ja uwielbiam te miesiące Twojego planowania, bo jesteś mój, nie uciekasz mi. W raz z przyjściem wiosny ogarnia mnie niepokój. Zaczynają pojawiać się plany, porozkładane mapy, telefony, organizowanie noclegów i transportu. Wyjeżdżasz, zostawiając mnie, zaraz po zakończeniu egzaminów. I żegnam się z tobą zawsze o tej dziwnej porze, kiedy nie jest jeszcze wieczór ale dnień odszedł. Pożegnaniami rodzisz we mnie niepokój, bo czasem myślę, że możesz nie wrócić. Świat jest taki wielki, pociągający. A tu czekam na ciebie tylko ja. I ty żyjesz tymi krótkimi momentami podróży, a dla mnie lato jest czasem smutnym, czasem pracy.
Moje podróże są krótkie, z miejsca na miejsce.Z obowiązku a nie z poczucia pasji. Nie uczą, nie rozwijają. Są koniecznością i monotonią. Nie spotykam nikogo ciekawego, pokonując ciągle tę samą trasę nie podziwiam pięknych widoków.Nie mam daru organizowania wypraw, nawet krótkich weekendowych wypadów w góry. Bo dla Ciebie muszą być góry. Prawdziwe, wysokie. Te "moje", mimo że najstarsze w Polsce są dla Ciebie interesujące tylko wtedy kiedy już naprawdę nie ma innej opcji.
I żadne z tych miejsc do których zmierzam nie jest w pełni moje. Bywa, że myślę o sobie "bezdomna" bo żadne z mieszkań nie wita mnie jak domownika ale raczej jak miłego gościa. Ciągle nierozpakowane walizki- bo się nie opłaca i tak zaraz wyjeżdżam i muszę się spakować. Rzeczy najważniejsze rozdzielone na dwa mieszkania, rozdarte i samotne wydają się śmieszne i nie tworzą kompletnej historii. Rozrzucone wspomnienia. Wieczny chaos, gdzie nigdy nie jesteś sama. Z czasem to męczy.