- A po co człowiek ma żyć sto lat? Nie musi. A było to tak. Rozdawał Allach życie i dawał wszystkim zwierzętom po pięćdziesiąt lat, że niby wystarczy. A człowiek przyszedł ostatni i Allach miał dla niego już tylko dwadzieścia pięć.
- Znaczy, ćwiartkę? - spytał Achmadżan
- Tak jakaby. Obraził się człowiek: mało! Allach powiada: wystarczy. A człowiek swoje: za mało! No to idź, mówi Allach, i poproś, może ci kto odda ze swoich. Poszedł człowiek, spotkał konia. "Słuchaj - mówi - dostałem za krótkie życie. Odstąp mi trochę lat". "Proszę, weź sobie dwadzieścia pięć". Poszedł dalej, spotkał psa. "Ty, pies, odstąp mi troche lat życia!" "Proszę, weź sobie dwadziescia pięć". Poszedł dalej. Małpa. Ona odstąpiła mu dwadzieścia pięć. Wrócił do Allacha. Allach mówi tak: "Sam zdecydowałeś. Przez pierwsze dwadzieścia pięc lat będziesz żyć jak człowiek. Drugie dwadzieścia pięć będziesz harować jak koń. Trzecie dwadzieścia pięc będziesz szczekać jak pies. A przez ostatnie dwadzieścia pięć lat bedą się z ciebie śmiac jak z małpy..."