No, no, no... Powieść francuskiego sinologa wprawiła mnie w niemałe zdumienie. O czym ta historia? Splatają się w niej losy nieślubnego syna chińskiego cesarza, Księżycowego Kamienia, angielskiej rodziny Clearwatersów - Barbary, jej córki Laury i syna Joego, księcia chińskiego Tanga, jego partnerki - tancerki kabaretowej Zwiewnej Jaśminy. Wszystko to na tle wojen opiumowych. Były to wojny kolonialne pomiędzy Chinami a Wielką Brytanią, które miały na celu wymuszenie ustępstw dotyczących handlu opium. Opium jest w tej książce ważnym motywem, na tle którego autor ukazuje ówczesne życie. Wiedza autora na temat Chin, a szczególnie Chin w XIX wieku, imponuje. Co prawda autor jest sinologiem, jednak nie zawsze można pochwalić się swoją wiedzą w tak zgrabny sposób.

Powieść jest nieźle napisana, losy postaci łączą się w ciekawy sposób. Autor miał już w zamyśle kolejny tom, bo "Wojna opiumowa" kończy się jak dobry serial. W najciekawszym momencie. Aż żal, że nie mam 2. części pod ręką. Postaci jednak są troszkę "papierowe" i płaskie, czarne albo białe. Nooo i duuużo seksu. Nefrytowe Drążki, Wielkie Połączenie, Dolina Róż, Pączki Róż i inne tego typu określenia. Scenki rodzajowo-erotyczne dość silnie ubarwiają powieść. Jest i wątek homoseksualny. Dla każdego coś miłego. Myślę, że spokojnie można by się bez tego obyć.

Ciekawym wątkiem jest również motyw głoszenia misji wśród Chińczyków. Autor pokazał to z dwóch punktów widzenia - amerykańskiego baptysty i portugalskiego jezuity. Szkoda, że nie spróbował jakiegoś komentarza do podjętego tematu. Myślę jednak, że nie to było jego zamiarem. Ale wątek wart zauważenia.

Podsumowując - zgrabna historyjka o czasach raczej słabo znanych. Pięknie pokazane różnice kulturowe, brak naszego - Ludzi Zachodu - zrozumienia dla odmiennego sposobu pojmowania świata. Minęło niemal półtora wieku, a czy my przypadkiem nie zachowujemy się tak samo? Czy nasze zrozumienie dla odmiennej kultury/religii nie jest tylko powierzchowne?