Wywołana przez wody zagłada ludzi i ich dzieł to przerażająca katastrofa, której potęgę wzmaga jeszcze straszliwa niemoc obrony.

Kiedy nizina Mezopotamii została zatopiona, człowiek zapamiętał tę historię i przetransponował ją w micie o Potopie. Babilon przejął jego podstawy w dawnych pismach sumeryjskich, Biblia zaś uczyniła zeń jeden ze swych wielkich tematów.

We wszystkich częściach świata można odnaleźć podobne wzmianki o rozmaitych kataklizmach, które odnoszą się do przemian cywilizacyjnych lub stanowią ich symboliczny obraz. Tak było w Chinach czy Polinezji. U dawnych Majów święta Księga, Popol Vuh, opisuje potop, który zaznaczył się przejściem od epoki kamienia łupanego do czasów historycznych.

Potop i różnorakie potopy, stanowiące zarazem koniec pewnej epoki i nadzieję odnowy, zostały wyodrębnione, a następnie przeanalizowane z punktu widzenia geografii, geologii i archeologii. Przedstawiona w niniejszej książce światowa historia potopu w sposób staranny, naukowy i zgodny z potwierdzoną logiką stara się dostarczyć wielu wyjaśnień dotyczących tajemniczych zagadnień. Skądinąd owa prawdziwa historia Potopu toruje drogę nowym i niekiedy niepokojącym horyzontom: czy Apokalipsa będzie kolejnym potopem? Czy potop jest możliwy? Czy jest nieuchronny? Rodzi się nowa filozofia, usiłująca połączyć przeszłość z przyszłością, koniec z odnową, wielkie mity Azji z nowoczesnymi poglądami.

[Wydawnictwo TOMaCO, 1995]