Jest to książka o miłości.

Miłości do gór, bo jeśli chodzi o morze - przyznaje autor - to bliskie mu jest jedynie... Morskie Oko. Ale o górach - wie wszystko. O Bieszczadach, Tatrach, Gorcach... O polskich górach, które zdeptał z ojcem, potem z synem i marzy, żeby nauczyć miłości do gór wnuki. Więc to pasja genetyczna. Łączy się ona z pasją do niezwykle wnikliwej obserwacji świata, a ściślej - natury. Wynika to nie z założenia, a z wrażliwości, to się czuje.

Książka jest nie tylko smakowitą lekturą, ale także rodzajem dyskretnego przewodnika, który uczy nas, jak zachować się w górach. Wobec przyrody, którą trzeba chronić i wobec ludzi, którym trzeba pomagać. W górach nie można być obojętnym, nawet kosztem własnych przyjemności; tam najłatwiej jest poznać kto jest kim w podstawowym sensie człowieczeństwa. Nie ma jednak w opowiadaniach Skibickiego taniego dydaktyzmu, za to wiele inteligentnego humoru, trochę autoironii, zawsze błyskotliwe puenty.

Miłośnicy Tatr znajdą dla siebie mnóstwo opowieści utwierdzających ich w przywiązaniu do tamtejszych szlaków. Ale najlepiej gór - jak i ludzi - nie dzielić, tylko traktować je z miłością wszystkie. Tak jak czyni to - także słowem - Zygmunt Skibicki. Górołaz i kajakarz, o czym z przyzwoitości też donoszę.

Elżbieta Dzikowska

[Wydawnictwo Skibicki, Pelplin 2004]