Słowo pisane to nie tylko książki, to również gazety. Kiedyś czytałem tytułami, teraz coraz częściej rozpoznaję też poszczególnych dziennikarzy. Ci z kolei też nie pozostają w miejscu, przytroczeni do swoich gazet. Pisują blogi, pojawiają się w telewizji i stacjach radiowych, czyli funkcjonują trochę jak znani pisarze, choć z natury rzeczy zajmują się rzeczami bardziej bieżącymi niż Wielka Literatura (ale podobnie jak wiele tematów literatury popularnej).

W czasie łopotu sztandarów dziennikarze stają się przy okazji żołnierzami jakiejś sprawy i dodatkowo zyskują na wyrazistości (a czasem dostają postrzał...). Tak się składa, że interesujący dla mnie dziennikarze nie mieliby w związku z tym szans znaleźć się w jednej drużynie, a niektórzy pewnie nawet odmówiliby siedzenia z adwersarzem przy jednym stole, ale to nie przeszkadza, żeby przynajmniej tu znaleźli się razem:

Jacek Żakowski - to niesamowite, że człowiek o aparycji dobrego wujka - z tym sumiastym wąsem... - o filozoficznym zacięciu i bardzo umiarkowanym temperamencie, tak ostatnio urósł! Przecież ma swój dorobek, był już doceniany, choć powszechnie uznawany za lekkiego nudziarza. Tymczasem wystąpienie z krytyką PiS-owskich porządków dodało mu niesamowitej werwy. Nadal rozprawia nad sensem współczesnej liberalnej demokracji, wydał nawet o tym niedawno książkę ("Koniec"), ale potrafi też z pazurem jej bronić. Nie tracąc z oczu wartości, które są mu bliskie, nauczył się nagle celnej i dotkliwej krytyki. Absolutny hit sezonu - czekam na jego kolejne felietony z niecierpliwością. Jak rzadko "podniesienie poziomu" w jego wypadku oznaczało zmniejszenie poziomu nudy, a nie szlifowanie głębi myślowej.

Daniel Passent - polubiłem jego blog, tak jak i on polubił blogowanie. Jego nie trzeba było uczyć przekornej polemiki, on to ma od zawsze. Niestety, mam wrażenie, że w jego wypadku poczucie walki o sprawę zamienia cięty, ale jednak wyrafinowany dowcip, w nieco agresywne zaczepki. Niemniej nikt nie spodziewa się hiszpańskiej inkwizycji i nie wiadomo, kiedy nagle znów napisze coś lepszego. Wystarczy, że złapie trochę lekkości.

Rafał Ziemkiewicz - świetny jako autor "Pieprzonego losu kataryniarza", gdzie udało mu się swoją wizję Polski wpisać w cyberpunkową rzeczywistość. Jako dziennikarz nadal potem dobry - czeka na lekturę odkładany zbiorek jego felietonów, które napisał w tamtych czasach. Prowokujący, ale budujący argumentację. Niestety, teraz nie bardzo chce mi się go słuchać: ma już tylko poglądy, przekonywać ani polemizować jakoś nie potrafi. Ale tomiku nie wyrzucam - niech spokojnie czeka na swoją kolej.

Cezary Michalski - uuu... zawód. Poznałem go jako dyskutanta z programu o książkach i tam występował jako trochę uparty i niepokorny młody intelektualista. Trudno go było traktować poważnie, ale występował w gronie podobnych zapaleńców o innych zapatrywaniach politycznych i literackich (bo w takiej kolejności liczyły się dla nich książki; juz kiedyś tu narzekałem na ciężką ideologizację wszystkich programów o książkach), więc przynajmniej między sobą trzymali jakiś poziom. Jako dziennikarz stricte gazetowy, występujący czasem w mediach, w ogóle mnie nie przekonuje. Pozbawiony konkretu w postaci książki do omówienia pływa już bez żadnych ograniczeń i to jest żenujące.

Janina Paradowska - znałem ją już z bezkompromisowych w treści analiz politycznych, ale po założeniu przez nią bloga z ciekawością przyglądam się jej dziennikarstwu w większych ilościach. Pozostaje wierna tej formie pisania i swojemu nietypowemu, bo bardzo wprost, braniu tematów za rogi. Robi na mnie wrażenie jej niewzruszony spokój, którym na żywo w studiu telewizyjnym potrafi zmrozić nawet największych chojraków - nie chciałbym stać na ich miejscu, groźne to nie jest, ale nieprzyjemne musi być straszliwie... Już lepiej poczytać co pisze, to jej wychodzi bardzo zgrabnie językowo, choć opowiada nieraz o dosyć prymitywnych kalkulacjach, a i zamiast chłodku czuć tam jej gorące zainteresowanie.

Wspomnieć mogę jeszcze o takich postaciach, jak na przykład Krzysztof Zanussi, który jako felietonista zaczynał sztywno i nijako, ale szybko nauczył się zaciekawiać i jako dziennikarz wyszedł z tarczą, nawet lepiej niż jako reżyser, choć już chyba nie pisuje. Słyszałem go kiedyś w radio, już jako gościa programu, i tam też nieoczekiwanie zabłysnął żywym opowiadaniem o swoich przekonaniach, więc może trochę minął się z powołaniem? Albo takich jak Wojciech Cejrowski - zawsze kontrowersyjny, ale ostatnio autor książek podróżniczych, które zdaje się są całkiem porządne. Albo jak Piotr Semka, którego pisania w ogóle nie znam, ale jako dyskutant jest już teraz lepszy niż nieszczęsny Ziemkiewicz.

Nie o to chodzi, że to są koniecznie najbardziej znani albo najlepsi dziennikarze, ale tych akurat dobrze kojarzę.