Palahniuk napisał książkę, którą porównać można do naładowanego shootguna. I jest to broń wycelowana nie w serce, a przede wszystkim w głowę. Pocisk słów leci z niszczycielską siłą, by strzaskać porządek myśli w "młodych, pięknych i bogatych" głowach. Jest krzykiem jednostki żyjącej w świecie konsumentów, wychowanych i ukształtowanych przez medialny bełkot. Wolność, jaką osiągnęliśmy i korzystanie z niej przypomina smoka zjadającego własny ogon.

"Nasze pokolenie nie toczy żadnej wielkiej wojny, nie zmaga się z żadnym wielkim kryzysem, ale przecież my też walczymy, prowadzimy wielką wojnę o duszę. Prowadzimy wielką rewolucję przeciwko kulturze. Nasze życie to jeden wielki kryzys. Przechodzimy kryzys duszy"*.

Staliśmy się pionkami w grze o wyśnione życie, którego tak naprawdę nigdy nie osiągniemy. Jak klocki staramy się dopasować do ogólnie przyjętych reguł, jakkolwiek puste i głupie by były.

"Jesteśmy niekochanymi dziećmi historii, wychowanymi na telewizji, która przez lata wmawiała nam, że pewnego dnia zostaniemy milionerami i gwiazdami filmowymi, i gwiazdami rocka, ale tak się nie stanie. I to właśnie teraz do nas dociera. Więc nie zadzieraj z nami"*.

Ta książka to bunt przeciwko szeroko pojętemu "systemowi", który zostawia swoje piętno w głowie każdego z nas. Ale także, co najbardziej gorzkie i przygnębiające, przeciwko samej naturze człowieka, która poddaje się temu destrukcyjnemu procesowi. Czy każdy z nas nie staje się po części niewolnikiem "babilonu", w gonitwie o pracę, pozycję, sławę, pieniądze itd.? Przez całe życie zabiegamy o kolejne piękne (bezduszne i zimne) przedmioty do naszych "plastikowych" domów, jakby to one stanowiły sens ludzkiego istnienia. Po przeczytaniu warto zadać sobie w duchu pytanie, czy osoba Tylera Durdena jest nam tak całkowicie obca i czy nie mamy czasem ochoty na zabawy z mydłem, niekoniecznie w wannie...



---
* Chuck Palahniuk, "Podziemny krąg", tłum. Jacek Manicki, Wydawnictwo Laguna, Warszawa 2001.