Użytkownik: eumenes 16.12.2006 03:46 napisał(a):
Odpowiedź na: "I wówczas to zobaczył Ty... | eumenes "Znalazł Dioneję zapłakaną na trawniku jednego z wewnętrznych dziedzińców pałacowych. Zdumiał się: palcami nóg i pięt wdzierała się poprzez rzadką trawę w pulchną, wilgotną wiosenną czarną ziemię. Zaraz jednak przestał się zdumiewać: takie to bowiem było proste i jasne, choć dziecinne: ten bunt w niej przeciw duchowi Iranu, którego chwilę temu tak dzielnie broniła. Az nazbyt dzielnie. Za odwaznie. W Teofilu teraz na zawsze już będzie miała wroga - przy tym większego jeszcze stokroć, niż był nim dotąd. Nie musi jednakże szukać zaziębienia ani brudzić pięt tak, że przez miesiąc czarności, co się raz wżarła w skórę, nie odmyje. Niech zaraz włoży obuwie. Chciała pokazać - sobie samej czy też duchowi Iranu - że jest Greczynką - pokazała. Ale oto już już a pokaże coś wręcz przeciwnego. Skłonność do przesady we wszystkim to naczelna własność barbarzyńców. Grak zaś ceni nade wszystko umiar. Więc i boso chodzi o tyle tylko, o ile tak mu wygodniej lub ma właśnie teraz na to ochotę, chyba że jest niewolnikiem." "Koniec Zgody Narodów"

Użytkownik: Rbit 11.09.2017 08:28 napisał(a):
Odpowiedź na: "I wówczas to zobaczył Ty... | eumenes "Deipila nigdy nie nosi obuwia, okrywającego całą stopę, tylko babilońskim zwyczajem podeszwy, których nie gubi dlatego jedynie, iż w jakiś i bardzo prosty, i bardzo kunsztowny zarazem sposób łączy je z kostką trzema czy czterema tasiemkami. Tasiemki owe nie osłaniają ani pięt, ani nawet palców – a jednak teraz dopiero spostrzegam, jaka to ogromna różnica: noga, najlżej choćby obuta, a zupełnie bosa! Jest coś niepokojącego, wręcz jakoś drapieżnie dziwnego w tych jej – właśnie jej – zupełnie bosych stopach."
Słowo i ciało: Powieść z lat 201-203 (Parnicki Teodor)