Nowela wybitnego młodopolskiego poety, dramaturga i prozaika (1873-1918), napisana w 1896 r., wydana po raz pierwszy w 1911 r. w zbiorze „Dęby czarnobylskie“. Jest to utrzymana w klimacie tajemniczości i grozy historia tragedii, jaka rozegrała się w rodzinie latarnika, ongiś rybaka z Rugii, który po zamordowaniu niewiernej żony uciekł na Hel, by tu, z dala od ludzkich siedzib, zamieszkiwać wraz ze swą dorastającą córką w latarni morskiej.

Wydarzenia wywołane przez nieokiełznane namiętności, wiodące bohaterów do najcięższych występków, jak zabójstwo czy kazirodztwo, to tylko tło dla zasadniczego problemu utworu – jest nim walka duchowa ojca i córki, tocząca się w sferze mistycznych wyobrażeń religijnych, wzmocniona fanatyczną wiarą obydwojga we własne posłannictwo.

Lektura dla oczytanych, zainteresuje także szerszy ogół czytelników siłą i rozległą skalą środków artystycznego wyrazu*.


---
* Literatura Piękna 1978, SBP 1981