Zgadza się, że "Dziennik irlandzki" jest opowiadaniem, nie można mu jednak odebrać formy eseistycznej, gdyż każda z 18 części jest jakby swoiście odrębna. Wprowadza czytelnika w nowe obrazy, przedstawia nowy temat.

Mamy zatem opowieść o podróży niemieckiej rodziny do Irlandii, w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Główny bohater, ojciec i mąż, przyjmuje rolę narratora całej historii, nadzwyczaj obrazowym językiem przedstawia nam Irlandię, mentalność jej mieszkańców, zwyczaje i obyczaje dnia codziennego. Czy życie może się różnić w zależności od zamieszkiwanego równoleżnika w Europie? I jak bardzo historia, ustrój społeczny, położenie geograficzne wpływają na te różnice, do których na każdym kroku nawiązuje narrator? Odpowiedzi na te pytania stają się w końcu niemalże kluczem do każdego z esejów.

Na szczególną uwagę zasługuje również styl książki. To, o czym opowiada nam tajemniczy, niemal bezimienny narrator w bardzo prosty sposób wpływa na wyobraźnię, szczegółowość i autentyczność każdego z opisów, tworzy wyobrażenie tego, co widział, ale również tego, jak to odczuwał. Ponadto nie brakuje tu poczucia humoru, gdzieniegdzie subtelnej ironii wobec złożoności świata.