Fragment "Necronomiconu" zamieszczony w jakiejś gazetce był pierwszym kawałkiem twórczości Lovecrafta, z którym miałem styczność. To było coś w rodzaju miłości od pierwszego wejrzenia :). Bardzo mi się spodobał ten przemawiający do wyobraźni fragment, opisujący pokrótce historię Necronomiconu. Od tamtego czasu udało mi się przeczytać większą część dorobku mistrza grozy (nie znam lepszego autora, jeśli chodzi o ten gatunek) wydanego w Polsce, no i cały czas polowałem na ten "Necronomicon". W końcu, po miesiącach trudów, prób nieudanych i innych takich udało mi się dopaść tę książkę. Nie czytałem jej od razu, czekałem, aż dojrzeje, ale jak już zacząłem, to nieco się zawiodłem.

Książka na pewno świetnie nadaje się dla ludzi chcących uzupełnić swoją wiedzę o mitologii Cthulhu, poznać zaklęcia i mroczne rytuały wykonywane przez postacie z opowiadań Lovecrafta, dowiedzieć się czegoś więcej o istotach spoza czasu. Ale, jak na mój gust, za mało w polskim "Necronomiconie" fabuły. Osobiście najbardziej podobały mi się fragmenty opisujące podróże szalonego Araba. Wynaturzone kształty, ociekające szlamem monumenty, prastare istoty, efekty użycia zawartych w księdze zaklęć. Wszystko tak niewyobrażalnie potworne, że aż chce się to zobaczyć oczami wyobraźni. Jednak było tych fragmentów za mało :), zajmują TYLKO (sic!) ok. połowę tomu. Właśnie ten fakt był dla mnie rozczarowaniem. Liczyłem na to, że coś w stylu składnej opowieści przeprowadzi mnie przez tajniki magii. No ale cóż, rozczarowania też się w życiu zdarzają...

Jeszcze jedna kwestia. Jeśli jesteście żywo zainteresowani mitami Cthulhu i ich genezą, gorąco polecam "Simon Necronomicon". Jako "podręcznik" dla fana sprawdza się o wiele lepiej. Minusem jest to, że nie został on wydany w Polsce, więc trzeba znać jako tako angielski. Tak czy siak myślę, że każdy fan Lovecrafta "Necronomicon" przeczytać powinien.