Ktoś nazwał Marian Keyes "gawędziarką" i chyba to słowo w pełni oddaje charakter jej opowieści. Szczególnie zaś jest widoczny w "Ostatniej szansie". Powieści o trójce trzydziestolatków, którzy zagubieni pośród ogromu Londynu przynajmniej mają siebie.

"Tara i Katherine były najbliższymi przyjaciółkami od początku szkoły, ale Fintan dołączył do nich stosunowo późno. Zacieśnili więzy, gdy one miały po czternaście lat, a on piętnaście. Znały go, rzecz jasna: Knockavoy było małym miasteczkiem, wiedziało się tam niemal wszystko o sąsiadach. Zwłaszcza że Fintan zawsze był «inny» niż reszta chłopców. Świadczyły o tym jego zdolności manualne, uprzejmość dla własnej matki i brak entuzjazmu dla wyrywania nóg żabom."

Wszyscy troje pochodzą z Irlandii, na dodatek małego miasteczka, w którym ich zachowanie oznaczało spory stres dla rodziców. A już w szczególności homoseksualizm Fintana. Możecie sobie wyobrazić, co to były za czasy. Teraz, w Londynie, wszyscy po trzydziestce, tak naprawdę żyją dosyć spokojnie. Mają pracę, Tara ma Thomasa, Fintan swoją podporę i tylko Katherine nadal jest sama, ale widać tak woli. Piękna, zgrabna, sprawia wrażenie zanurzonej w swojej samotności, gloryfikującej jej piękno i użyteczność. Z kolei Tara i Thomas naprawdę nie wiedzą, na czym stoją, a już tym bardziej, czy chcą być razem. Właściwie to w tym trójkącie pewny swego jest tylko kot. Co do samego Fintana, cóż, wydaje się być najbardziej zadowolony ze swej egzystencji, przynajmniej sercowej... Ale nadszedł czas na drastyczne zmiany. Pojawi się Lorcan Larkin, wielka tajemnica Katherin i Joe, który zapragnie przebić się przez chłód Królowej Śniegu. Tara uświadomi sobie bezsens swojego związku, a Fintan... Cóż, w końcu okaże się, iż jego przewidywania są prawdziwe.

A wszystko zatopi się w zwyczajności, codzienności Londynu i wspomnieniach rodzinnych. Pośród pracy, zwyczajnych załamań i spraw, pośród zbędnych kilogramów i wątpliwych procesów starzenia. Gdzieś pomiędzy zagubionym dzieciństwem a dorosłością, do której się nie przyznają.

W kolejnej powieści autorki między innymi "Arbuza" czy "Aniołów", starającej się utrzymać fascynującą równowagę między humorem a codziennością, odnajdujemy typowych bohaterów i zwyczajny świat. Dziwnie pasjonującą codzienność i problemy, które bohaterowie starają się bagatelizować. Bo cóż mogą zrobić innego, jak nie podchodzić do wszystkiego z uśmiechem? Przecież życie i tak jest ciężkie...

Cudowna, malownicza, piękna powieść. Doskonała do poczytania i spojrzenia trochę inaczej na własne problemy. Bo przecież życie jest tylko jedno, więc po co je marnować na smutki. Problem w tym, iż wszystko to jest możliwe tylko z takimi przyjaciółmi... Z nimi można podjąć i tę ostatnią życiową szansę.