Pamiętam, że kiedyś pisałem: "Masłowskiej czytać nie będę". Spowodowała to lektura jej "felietonów" w "Przekroju". Ponieważ jednak niedawno znów zagościła na grupie i wzbudziła troszkę emocji, postanowiłem się przekonać, w czym rzecz.

Książka językowo średnia. Na początku, owszem, czyta się ładnie, eksperyment językowy jest, ale gdzieś od środka autorka przesadziła chyba z tym "rozpruwaniem, nicowaniem (...) języka" (jak to ujął pan Pilch) i to, co do tej pory było dla czytelnika przyswajalne, zamienia się w bełkot. Apogeum bełkot ten osiąga na ostatnich kilku kartach kończących "Wojnę..." i tam już przypomina mi pannę Masłowską w "Przekroju", czyli taką, której osobiście nie trawię.

Treść, czyli kilka dni z życia młodego, "dresowego" człowieka (ksywa Silny), byłaby może ciekawa, gdyby nie próby udowodnienia, jaki to z niego elokwentny gość. Co to niby ma być? Trzeba było ostro, jak już. Znani mi młodzi ludzie (nie wszyscy oczywiście) znają kilka słów (wyłączając kurwy, chuje i inne tego typu), myślą tylko o "dupach", "melanżu" etc. I nie ma co się oszukiwać, że jest inaczej. A tu Silny, znający słowa typu "sacrum", "profanum". Z bogatym słownictwem. I przez to, moim zdaniem, nieautentyczny.

Podsumowując. Ja uważam, że warto przeczytać tę książkę jako swoisty "młodych Polaków obraz własny", może nie do końca prawdziwy, ale zawsze. Panna Masłowska troszeczkę w końcówce przekombinowała, ale udało jej się, moim zdaniem, skreślić kilka ciekawych postaci.

PS: Silnego polubiłem w pewnym momencie za dwie rzeczy. Za jego stosunek do McDonaldsa oraz za to, że podobnie jak ja nie odróżnia: brwi od rzęs oraz sukienki od spódnicy (zawsze się muszę zastanowić, co jest co :)).