„Wszyscy ludzie są dziwni, wszyscy przechodzą zdumiewające przygody, w każdej duszy świat załamuje się w tysiące tęcz nieporównanej świetności”*.

„Literatura jest przeznaczona do zatrzymania czasu w jego niszczącym biegu”*.

„Opowiadano mi – notuje Conrad w swoich wspomnieniach – że niektórzy piszą w wagonie i zapewne mogliby pisać siedząc ze skrzyżowanymi nogami na sznurze od bielizny. Lecz muszę się zwierzyć, że mój sybarytyzm pozwala mi pisać tylko wtedy, gdy mam przynajmniej coś w rodzaju krzesła”*.

„Fryderyk Schiller, który żył (...) w epoce natchnienia i sam nie był od niego wolny stworzył piękne określenie: niespodzianki duszy”*.

„Natchnienie – głosił Flaubert – polega na tym, aby zasiadać do pracy o tej samej godzinie”*.

„Ramón Fernández opowiada, że raz wśród nocy, podczas nalotu niemieckich „gotha”, wbiegł do niego Proust i zapytał jak brzmi dokładnie wymowa włoskiego zwrotu „senza rigore”. Użył go właśnie w zdaniu, ale nie był pewny, czy jego barwa dźwiękowa nie kłóci się z rytmem całej frazy”*.

„George Sand pisała regularnie do jedenastej wieczór i jeśli pół do jedenastej skończyła powieść, brała świeżą kartkę i zaczynała nową”*.

„Jakiś czas trudno było sobie wyobrazić poetę bez długich włosów, zwłaszcza tę tradycję podtrzymywali ci, którym bujne owłosienie wynagradzało brak talentu”*.

„Lecz tajemnice są po to, aby je zdradzać”*.

„U schyłku XIX wieku szanujący się poeta powinien był mieć albo suchoty, albo wyglądać na suchotnika, komu złośliwa natura dała czerstwe zdrowie, starał się sztucznymi sposobami o cerę bladą i o wygląd nieboszczyka na urlopie”*.

„Grób wywyższa. Nieprzeliczeni są pisarze, którzy dopiero z wysokości mogiły wyrośli w oczach społeczeństwa”*.

„Voltaire natomiast mógłby się szczycić swoją przenikliwością widząc, jak z jego olbrzymiej produkcji wybrano parę lżejszych tomików – zawsze mówił, że »do nieśmiertelności idzie się z małym bagażem«”*.


---
* Jan Parandowski, "Alchemia słowa", wyd. Czytelnik, 1956.