Przyznam się, że dość długo ta książka leżała u mnie na półce i czekała, aż wreszcie do niej zajrzę. Słyszałam o niej sporo pozytywnych opinii, ale jakoś bałam się, że będzie zbyt przygnębiająca, jak na mój nastrój.

Jednak wczoraj nie miałam już co czytać (a do biblioteki nie chciało mi się iść), więc sięgnęłam po nią i... przeczytałam w ciągu jednego dnia. Wciągnęła mnie od razu i pomimo tematu raczej smutnego (czternastoletnia dziewczynka przygląda się z nieba życiu, które jej najbliżsi prowadzą po jej śmierci), to jednak bardzo mnie podniosła na duchu, chociaż autorce udało mi się kilka razy doprowadzić mnie do łez (ale ja już taka dziwna jestem, że łatwo się wzruszam...). Niebo jest opisane bardzo realistycznie - wręcz czułam się, jakbym sama tam była.

Czy książka jest dobra, czy nie, ja oceniam po tym, czy losy bohaterów wciągają mnie na tyle, że nie mogę się od niej oderwać. No i po skończeniu książki, żałuję, że to już koniec, bo miałabym ochotę czytać dalej i dalej... Oczywiście ważny jest też styl pisania - musi czytać się łatwo, nie może męczyć, bo wtedy nie dam jej rady. A tu wszystkie te elementy znalazłam. Z łatwością zidentyfikowałam się z główną bohaterką: rozumiałam jej uczucia, postawę... Na jej miejscu pewnie myślałabym podobnie. Książkę przeczytałam naprawdę szybko (chociaż tak naprawdę powinnam się uczyć, a nie zajmować się przyjemnościami), a chociaż książka stanowiła zamkniętą historię, to miałam ochotę poznać dalsze losy jej bohaterów... No i czytało mi się bardzo dobrze.

Ze swojej strony mogłabym polecić ją wszystkim. Odebrałam ją bardzo pozytywnie...