Twoje życie nie ma według ciebie sensu, nie ma w nim miłości, radości i wielu innych ważnych wartości. Czujesz bezsens. Postanawiasz umrzeć… Weronika też postanowiła. Ale Ktoś chciał inaczej i budzi się w szpitalu psychiatrycznym. Okazuje się, że przeżyła, ale nie pożyje zbyt długo. Tylko siedem dni. Spędza ten czas wśród ludzi chorych psychicznie, wśród schizofreników, także wśród udających chorych, bo w szpitalu czują się dobrze i mogą być sobą. Zaprzyjaźnia się z Zedką, chorą tam przebywającą. To ona pokazuje jej, jak piękne może być życie, ile w nim wartości, dla których warto istnieć. Weronika także zakochuje się w Edgarze, młodym schizofreniku. Im bliżej zbliża się jej koniec, tym bardziej chce żyć, tym bardziej zaczyna rozumieć swój błąd, zaczyna żałować, bo zauważa, iż narodziła się na nowo. Ale zakończenie jest pełne nadziei, dla której warto przeczytać tę książkę.

Osobiście uważam, że jest to jedna z lepszych i zapewne jedyna książka Coelho, którą z czystym sumieniem mogę polecić innym. Nie jest tak fanatyczna, nie głosi tak wielu refleksji na temat życia. Po prostu jest o życiu i to jest jej wielki atut. Coelho zwrócił uwagę, jak łatwo możemy nie zauważyć tego, co pozwala nam przeżyć każdy dzień życia, jakikolwiek by on był. Przykłada dużą wagę do wiary, miłości i, przede wszystkim, do nadziei istnienia. Jest to również historia o pięknej, delikatnej, ale też zmysłowej miłości i obłędzie. Po przeczytaniu książki ma się wrażenie, że to właśnie chorzy psychicznie ludzie są normalni, bo to oni są sobą, bo to oni dostrzegają wartości, bo nie gonią za nie wiadomo czym, bo pamiętają o sobie i innych…