Użytkownik: Akrim 14.10.2006 07:25 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia "Zmory z dalekiej przeszłości" Charles Palliser - intrygująca i tajemnicza powieść, klimatem zbliżona do dzieł Dickensa.
I jeszcze "Kwinkunks" tegoż autora.

Użytkownik: Akrim 16.10.2006 11:16 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia "Błękitna suknia" - Sheri Holman. Właśnie zaczęłam ją czytać - świetna :)

Użytkownik: Panterka 28.02.2008 08:25 napisał(a):
Odpowiedź na: "Błękitna suknia&quo... | Akrim Raczej koszmarna... Tyle tam nieścisłości, że nie da się czytać ze spokojem. Powieść bym zakwalifikowała raczej do jakiejś fantastyki, nie do powieści historycznej.

Użytkownik: visia 16.10.2006 14:41 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia Właściwie nie chodzio mi o typowe romanse w XIX wiecznym kostiumie, bo niezbyt je lubię, ale dzięki za pomoc, może Oszustka nie jest typowym romansem?

Użytkownik: Sailor 18.10.2006 13:05 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia Chyba chodzi ci o romanse historyczne. Piszą je takie osoby jak:Amanda uick, Jude Deveraux, Jill Barnett, Maggie Osborne, Elizabeth Thorton, Catherine Coullter, Judth O'Brian.

Użytkownik: visia 18.10.2006 15:39 napisał(a):
Odpowiedź na: Chyba chodzi ci o romanse... | Sailor Nie, zdecydowanie nie chodzi mi o romanse historyczne, tylko o powieści w stylu wiktoriańskich powieści, takie jak te które podałam w pierwszym poście.

Użytkownik: Germini 07.02.2008 19:23 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia To ja może nieśmiało spytam, czy macie jeszcze jakieś propozycje :)

Użytkownik: Kuba Grom 07.02.2008 20:01 napisał(a):
Odpowiedź na: To ja może nieśmiało spyt... | Germini akurat czytam książkę, której bohater prowadził kiedyś wykłady o powieściach wiktoriańskich. Wymieniane są cztery tytuły:
"Middlemarch", "Targowisko próżności", "Portret damy", "Cranford"

Użytkownik: visia 15.03.2008 21:30 napisał(a):
Odpowiedź na: To ja może nieśmiało spyt... | Germini Do mojej listy podanej na wstępie dorzucam powieść: Amerykański chłopiec, autorem jest Andrew Taylor. Przeczytałam również Jabłko Michela Fabera, szeroko reklamowane jako dopełnienie Szkarłatnego płatka, ale nie spodobało mi się, sprawia wrażenie raczej nieudanych szkicy.

Użytkownik: aleutka 27.02.2008 22:12 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia Jane Harris "Obserwacje"

Użytkownik: Aleena 28.02.2008 08:46 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia Chyba pasuje tutaj też Cox i jego "Sens nocy. Spowiedź". Chyba, bo jeszcze nie czytałam, ale od wczoraj mam już książkę w domu :)

Użytkownik: Germini 02.04.2008 07:55 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia Dorzucam "Kochanicę Francuza" Fowlesa :)

Użytkownik: lilarose 05.11.2008 21:33 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia "Córka pastora" - George Orwell

Użytkownik: lela 19.12.2008 21:49 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia Trzynasta opowieść (Setterfield Diane)

Użytkownik: Tiste Andii 09.03.2022 11:25 napisał(a):
Odpowiedź na: Wiem, ze ten temat był ju... | visia Nie każdą współczesną powieść dziejącą się w czasie długiego wieku będzie można nazwać "wiktoriańską" czy nawet: "neowiktoriańską". Pomijając już fakt, iż część tego okresu to przecież epoka georgiańska, mamy "literaturę wiktoriańską" z tytułu tego, że powstała w latach panowania Gutes Weibchen, tylko co łączy: "Uncle Tom’s cabin: or, Life among the lowly", "Olivera Twista" i "Wuthering Heights"? Podobne pytania rodzą współczesne utwory w anturażu wiktoriańskim, co łączy: pastisz wiktoriańskiej powieści, rekonstrukcję, rozwinięcie wątku z jakiejś kanonicznej powieści (na ogół jako głos polemiczny, choć zgodny z zasadą "wierności w zdradzie"), powieść z podwójnym wymiarem czasowym czy podwójną fabułą? Nie bez przyczyny zatem Sudra Sastri proponowała szerszy od neowiktorianizmu termin: "victorianist" (eadem "Intertextuality and Victorian Studies").

Cóż, "Amerykański chłopiec" Andrew Taylora to opowieść dziejąca się w zasadzie pomiędzy 8 września 1819 r. a 23 maja 1820 r., pomijając relację z 9 czerwca 1862 r. zapoczątkowaną otrzymaniem w spadku po Dowager Lady Ruspidge pudełka z manuskryptem.
Jak sam autor zauważył chciał on oddać m.in. rozluźnienie obyczajowe czasu regencji, które miało być tak inne niż epoce wiktoriańskiej. W rozmowie; dotyczącej tej książki; Robin Dougherty z "Boston Globe" zadaje pytanie: "What do you find compelling about the Regency period?" i autor odpowiada: "I've always been interested in it (...) The next reason is that it's the period just before the Victorian age comes down like a huge black blanket over things" ("Reviving Poe and his spirit", archive-boston.com, May 16, 2004).

"Córka pastora" George'a Orwella jeszcze bardziej tu nie pasuje. Trzon fabuły dzieje się w latach trzydziestych XX wieku. W książce niewiele jest podanych dat ale uważne jej przeczytanie - nie pozostawia nam w tym zakresie wątpliwości. Dorothy urodziła się w Kent, stamtąd jej ojciec udał się do Knype Hill w 1908 r., jej matka zmarła w 1921 r. a Dorothy była już na tyle dojrzała by objąć po niej obowiązki w parafii. A pod koniec powieści ma około trzydziestu lat.
- Pan Tallboys podśpiewuje sobie fragment popularnego wówczas utworu "Dancing with Tears in My Eyes" Joego Burke'a i Ala Dubina, którego pierwsze wykonanie przez Regent Club Orchestra miało miejsce w 1930 r.
- Nosy Watson podśpiewywał: "Flaying Squad (...) Detective Smith knows how to gee; Tell him he’s a —— from me" i o napisie jaki wykonał: "in the Black Maria". W czasach wiktoriańskich nie było jeszcze tego oddziału policyjnego (znanego pod wieloma innymi nazwami, jak: SC&O7, The Sweeney, Robbery Squad), powstał on dopiero w 1919 roku. Nie od rzeczy jest przypomnieć, że ten sam fragment, który tu jest napisem wykonanym w furgonie więziennym był też kupletem śpiewanym przez więźniów furgonu w grudniu 1931 roku. Jednym z więźniów był; zgodnie z aktami Old Street Prison; "drunk and incapable" Edward Burton a w rzeczywistości - Eric Blair (czyli późniejszy Orwell) próbujący w ten sposób zdobyć nieco więziennego doświadczenia (co opisał potem w eseju pt. "Clink").
- Charlie śpiewa zaś charakterystyczny fragment: "Cheer up, cully, you'll oon be dead...", łatwo odgadnąć, iż jest to jego "twórcza" wersja "My Motter" Howarda Talbota z niezwykle popularnej muzycznej komedii "The Arcadians", mającej premierę w kwietniu 1909 roku.
- Gdy Dorothy napotyka trójkę młodych ludzi, jeden z nich (Nobby) nucił "Sonny Boy", piosenka po raz pierwszy zaśpiewana została przez Ala Jolsona w filmie "The Singing Foll" z 1928 roku.
- Charli rycząc "Rollicking Bill the Sailor" pobudza wielu innych ludzi do przyłączenia się do śpiewu, piosenka ta znana jest pod różnymi tytułami, jak: "Boolocky Bill the Sailor", "Blickerty Brown the Sailor", "Barnacle Bill the Sailor", nie jest znany jej autor wiadomo jednak, że po raz pierwszy odnotowano ją w 1917 roku.
- Panna Beaver za ukoronowanie swego życia uważała podróż jaką odbyła w 1913 r. do austriackiego Tyrolu ("this trip had been the summit and glory of her life"), a wspomiany Tallboys przechowuje w swej piwniczce dwadzieścia jedne butelek burgunda (Clos St. Jacques) rocznik 1911.
- młoda Dorothy w Knype Hill czytała Geny Stratton-Porter "A Girl of the Limberlost" wydaną w 1909 r., a już bardziej dorosła zagłębiała się w lekturę "The Odd Women" George'a Gissinga, książkę wydaną po raz pierwszy w 1893 roku.
- W czasach wiktoriańskich nie istniały skautowskie Wolf Cubs i nie istniała linia tramwajowa do Bromley.
- Nobby narzeka na regulacje dotyczące zakwaterowania pracowników sezonowych rolnych, a narzeka na rząd Partii Pracy. Partia Pracy powstała formalnie w 1906 r. a pierwszy raz rządy objęła dopiero w 1924 roku.
- Nobby wspominając swe ciężkie losy wzmiankuje, iż był: "Borstal Boy", terminem "borstal" określano ośrodki dla młodych przestępców. Pierwszy taki ośrodek powstał w 1902 r. na terenie więzienia w wiosce Borstal (stąd taka etymologia).
-Jego życiorys przynosi i inne wskazówki chronologiczne, wiemy iż pracował: "at Woodward’s boot and shoe factory", to najprawdopodobniej nieco zmieniona nazwa znanej firmy "Earnest Woodford & Sons", założonej w 1908 roku.
- Ginger oponuje na propozycję by uciec przed zimnem do kościoła na Gray's Inn Road wtedy pani McElligot powiada: "Still, you gets a cup of Horlicks an’ two slices". O ile mleko słodowe firmy J & W Horlicks mogło być dostępne w czasach wiktoriańskich to jako produkt importowany z USA był zbyt drogi by serwować go za darmo ubogim londyńczykom. Co innego po uruchomieniu dużej fabryki w Slough a to miało miejsce dopiero w 1908 roku.
- Trudno nazwać epokę wiktoriańską czasami Lenina. Raz - nie był wówczas jeszcze tak znany w Europie, dwa - w czasach wiktoriańskich nie był jeszcze "Leninem" (to dopiero grudzień 1901 r.). A przecież: "The Rector, tethered by his poverty to the age of Lenin and the Daily Mail, was kept in a state of chronic exasperation".