„Chłopiec z latawcem” to opowieść o dwóch afgańskich chłopcach. Mimo różnicy klas, ras i religii – Amir to bogaty Pasztun sunnita, jego służący Hassan to hazarski szyita – są najlepszymi przyjaciółmi. Aż do dnia, kiedy jeden z nich dopuszcza się zdrady, najgorszej z możliwych.

Jest to podobno pierwsza afgańska książka napisana po angielsku. Z jednej strony wpasowuje się w anglosaski nurt „powieści o dojrzewaniu”, tak popularny zwłaszcza w Ameryce. Z drugiej strony jej przejrzysta symbolika (delikatny latawiec, obumierające drzewo granatu, itd.) i kolista struktura (paralele pomiędzy losem Amira a losem jego ojca, powiązanie kluczowych wydarzeń z zawodami latawców) każą podejrzewać wpływ tradycyjnej literatury afgańskiej (która też zresztą odgrywa w powieści niebagatelną rolę).

Trudno tę książkę ocenić. Z jednej strony – to dobra powieść, może nawet bardzo dobra. Ale z drugiej strony – nie mogę powiedzieć, żeby mi się podobała. Słowo „podobała” jakoś tu nie pasuje. Dla mnie osobiście ta historia była zbyt przejmująca. Czytałam ją szybko, żeby mieć to już za sobą.

Sama do końca nie wiem, co mnie aż tak poruszyło. Może utożsamiłam się z Amirem bardziej, niż chciałabym przyznać, i czułam się współwinna zdrady? Amir jest ciekawym (anty)bohaterem: to chłopiec, który źle postępuje, ale nie jest z gruntu zły. Wie, że źle postępuje, ale nie potrafi zwalczyć własnej słabości. Trudno go lubić, ale trudno go też jednoznacznie potępić. Przecież każdy z nas zrobił kiedyś coś złego, powodowany słabością postąpił wbrew własnym zasadom.

Liczyłam na to, że ta ponura historia zakończy się jakimś odkupieniem, że dostąpię jakiegoś katharsis. W końcu powtarza się w książce parokrotnie, że „there is a way to be good again”*: można być znowu dobrym. Jednak po zamknięciu książki pozostało mi tylko przemożne uczucie, że pewnych błędów naprawić się nie da. Może to i prawda, ale prawda nader bolesna.


---
* Khaled Hosseini, "The Kite Runner", Bloomsbury 2004.