Każdy, kto raz złapał borejkowego bakcyla, musiał sięgnąć po kolejną powieść z serii, "Czarną polewkę" - ja również. Naturalnie, nie doznałam rozczarowania, książka jest świetna, i nadal (wbrew niektórym opiniom) bardzo podobna do pozostałych z serii Jeżycjady. To podobieństwo ujawnia się w subtelnie przemycanej przez autorkę w kolejnych powieściach, dość prostej recepcie na szczęśliwe życie: pochwale stoicyzmu (który z powodu troski o wnuczki na chwilę zdradził Ignacy Borejko), zachowaniu cnót i przyjmowaniu wszystkiego z dużą dawką humoru. Do zwykłych problemów i tych dorastających, i tych już dorosłych bohaterów (pierwsze uczucie, rodzice - lub dziadek :) - sprzeciwiający się miłości młodych), które właściwie pojawiały się w każdej z jeżycjadowych powieści, dochodzą te, które są typowe dla obecnych czasów: przemoc na ulicach (kradzież telefonu), kłopoty z szukaniem pracy i mieszkania czy wreszcie tłumy na egzaminach wstępnych. Wszystko to można pokonywać odważnie i uczciwie jak Józinek lub Pyza (choć dla niektórych jest to nudne), ale można też uciec - jak kiedyś Janusz Pyziak, który teraz wraca (w bardzo zresztą Pyziakowym stylu) lub poniekąd Laura i Ignaś, którzy, wbrew oczywistym z pozoru różnicom, są bardzo do siebie podobni.

"Czarna polewka" kończy się bardzo zaskakująco, a nawet dość abstrakcyjnie, co dziwi, gdyż powieść mimo wszystko jest mocno osadzona w codzienności. Zresztą, czy nie urok tej codzienności (tzw. szarego życia, na które zżymał się Schoppe, bo go nie rozumiał) tak zachwycał w kolejnych powieściach Jeżycjady?

Oczywiście, w "Czarnej polewce" pojawia się mnóstwo, mnóstwo humoru, który momentami staje się wisielczy (spotkanie z Bodziem).

Jak zawsze, jest też dużo celnych spostrzeżeń i myślę, że warto tę książkę przeczytać, nawet jeśli nie jest się - tak jak ja - Borejkomaniakiem.