Po książkę sięgnęłam zachwycona "Onym". Tymczasem poza wzruszeniem nad tragicznym losem matki i kalekiej córki, a pośrednio także i ojca - nie wykrzesałam z siebie euforii takiej, jak inni czytelnicy. Przede wszystkim feeria opisów przy Tworzeniu Świata mnie zdruzgotała, moja wyobraźnia nie była w stanie pracować tak często na tak wysokich obrotach. Ponadto - spodziewałam się typowych dla niepełnosprawnego dziecka zachowań, oczywiście w zamyśle autorki - mocno dotykających czytelnika. I na koniec - co jest na pewno jej sukcesem - długo myślałam nad tym, jak inteligentny, wykształcony człowiek, nie sklerotyk, mógł rzucać podejrzenia o wadliwe geny na żonę, gdy tymczasem sam był ich nosicielem - miał brata z zespołem Downa! I to brata, który żył z nim razem przez pięć długich lat, którego zawsze trzymał za rękę, a nawet, ba - o którego honor się bił. Nie zrozumiem, jak taki człowiek mógł go w swej pamięci zamienić na psa, przecież go kochał, tego Adasia - i do tego jeszcze kofabulować.