Chyba magisterkę o Lady Ż. trzasnę. Jest to jakby Parnicki opowiadany ustami Szeherezady. Pięknie trafia do mnie (i - złotą włócznią - we mnie:-) to pisarstwo, m.in. z powodu splecenia tematów będących moimi fascynacjami - dziejów archaicznych, starożytnych czy średniowiecznych z wiedzą tajemną (alchemia, hermetyzm), mitami i legendami. Jeszcze bliżej dopuszcza do siebie pisarka w dylogii "Dom, którego nie ma. Drogi, które prowadzą dalej", którą określam jako szkic autobiografii; bardzo poruszający jest tekst o stracie męża w czasie wojny i trudnym dziesięcioletnim okresie, jaki później nastał dla autorki "Dzikich ptaków".

Czy rzeczywiście, jak pisze Rogoziński, głównym tematem Pani Jadwigi jest bytowanie? Ciekawa teza, ale czy nie nazbyt w swojej ogólności oddalająca od wielu innych, ważnych wątków myślowych? Cudne i cudnie przedstawione są miejsca i krainy, w których przebywają i którymi wędrują jej bohaterowie - choćby te ze zbioru "Do kogo należy świat?": Baktria jako część "ojkumene" pod panowaniem Greków, czy Olbia - czarnomorski przyczółek Hellenów - jak perła rzucona przez Cywilizację w świat Stepu. Żylińską pociągają światy mieszańców, co zbliża ją do Parnickiego - tu znów można przywołać Baktrię z jej coraz bardziej śniadymi pokoleniami Greków, albo Wyspę Dziwnego Żartu, od podstaw stworzony przez Żylińską model wieloetnicznej (francusko-malajsko-portugalsko-chińskiej!) społeczności.

Niezwyczajne są wybierane dla tych fabuł momenty dziejowe - przeważnie okresy przesilenia, iskrzenia na styku starego i nowego. Styl - to osobna kwestia; często nawiązujący do piśmiennictwa okresu, o którym traktuje dany utwór; zmysłowy, pozwalający rozsmakować się w opisywanej czasoprzestrzeni, ale nie rozwlekły; zawsze subtelny, lapidarny, gdzie trzeba - zabarwiony ciepłą ironią. Mam wrażenie, że Sapkowski sporo z niego zaczerpnął (sam w "Rękopisie znalezionym w smoczej jaskini" umieszcza Żylińską pośród swoich antenatów).

I tak osobliwe i przewrotne utwory Żylińskiej układają się - gdy chcę zebrać je w jakąś całość - w wielobarwną, mieniącą się w oczach mozaikę, w niektórych miejscach zatartą - niekiedy przez czas, który już nie pozwoli dopowiedzieć i dookreślić, kiedy indziej przez samą pisarkę, z zamysłem pozostawiającą czytelnika w ożywiającej wyobraźnię mgle.

W jeszcze zbyt małym stopniu zagłębiłem się w magiczny świat tych książek, by wysnuwać jakąś Interpretację.

Czar autorki "Gwiazdy spadającej" pozostaje dla mnie wciąż nieuchwytny. Mam nadzieję, że zawsze takim pozostanie.