[Tekst dotyczy zbioru "Łysa śpiewaczka; Lekcja; Krzesła"]


Nieprzemijająca świeżość myśli Eugène'a Ionesco i jego moc chwytania czytelnika za trzewia wynikają po części ze swoistej formy jego dzieł, w których manifestuje się zarówno jego nieokiełznane poczucie humoru, jak i skłonność do nihilizmu. W swoim pisarstwie nieodmiennie walczył o prawa człowieka, zagubionego w odhumanizowanych strukturach współczesnego społeczeństwa. Porzucił jednak logiczny rozwój wątku i postaci, zastępując to anarchistyczną formą okrutnej komedii. Jej bohaterowie, nieograniczeni wymogami tradycyjnej narracji, dryfują po obrzeżach ustanowionych porządków i obnażają ich kruchość, ich iluzoryczność.

"Jeśli o mnie chodzi, chciałbym pokazać na scenie żółwia, przekształcić go w wyścigowego konia, potem go przemienić w kapelusz, w piosenkę, w kirasjera, wodę źródlaną. W teatrze można sobie pozwolić na wszystko, a tam właśnie najmniej przejawia się odwagi. Nie chcę mieć żadnych innych granic niż techniczne możliwości machinerii".
Eugène Ionesco

[Świat Literacki, Izabelin 2004]