W 1976 roku w Argentynie miał miejsce wojskowy zamach stanu. Zapoczątkował on trwającą do 1983 roku dyktaturę czterech junt. Pierwsza z nich rządziła do 1981 roku, na jej czele stanęli generał J.R. Fidela, generał E.E. Massera i generał O.R. Agosti. Junta wprowadziła stan wyjątkowy i zapoczątkowała tzw. Proces Rekonstrukcji Narodowej, masowo porywając i mordując przeciwników politycznych.

W tych ciężkich dla Argentyny czasach przyszło żyć tytułowemu Carlosowi Ruedo. Mieszkał on w Buenos Aires wraz ze swoją żoną Cecilią, poczytną dziennikarką, i dorastającą córką. Gdy władzę w kraju objęli generałowie, a zwykli obywatele zaczęli znikać, porywani przez ludzi w rządowych, zielonych Fordach Falconach, Cecilia nie była w stanie nie zareagować na ten terror i niesprawiedliwość. Krytyczny artykuł, jaki napisała, poskutkował uprowadzeniem i uwięzieniem jej.

Zrozpaczony Carlos odkrywa wtedy w sobie dar widzenia losów porwanych ludzi. Zaczyna organizować wieczorne spotkania w swoim ogrodzie, na których zbierają się bliscy i rodziny uwięzionych. Szukają u Ruedy pociechy, nadziei, a czasem tylko brutalnej prawdy, która rozwieje ich wszelkie złudzenia.

Jedyną osobą, której historii Carlos nie jest w stanie opowiedzieć do końca, jest jego żona. Wizje z jej udziałem są niewyraźne, kończą się nieoczekiwanie. Czasem obrazy Cecilii pojawiają się tak jak losy innych porwanych - czasem na jawie, jako owoce jego wyobraźni, czasem jako sny. Jedno, czego Carlos może być jednak pewien, to to, że jego żona żyje i żyć będzie, dopóki on będzie o niej śnić.

Wizje Ruedy, wyjątkowo obfite w szczegóły, są na wskroś przejmujące, wręcz bolesne dla Carlosa, dla jego słuchaczy i przede wszystkim dla czytelnika. Opisy brutalnego traktowania więźniów odzierają ze złudzeń, iż żyjemy w świecie, w którym panuje humanitaryzm. Wszak wydarzenia opisane w książce Thorntona miały miejsce zaledwie 30 lat temu.