Mijanie dni naszych wyznacza drogę, po której posuwają się chwile, miesiące i lata, plany i zamyślenia. W wędrowaniu podobni jesteśmy do rzeki, daremnie szukającej wciąż spokoju i ukojenia, oglądającej swój własny świat i to wszystko, co w wodzie znajduje odbicie. Towarzyszy nam cisza zielonych drzew i cieni mroku, księżyca i w słońcu skąpanej plaży. Cisza intymnych przeżyć.

...kroczę nieznanymi drogami
życia liczonego na gwiazd kroki
i bezmiar ciszy.
"Koral oddany morzu"

- mówi w jednym ze swych wierszy najwybitniejsza poetka chorwacka Vesna Parun, której liryczny świat składa się z nie kończącego się nigdy zapisu wszelkich doznań, wzruszeń, emocji, niepokojów i przeżyć człowieka uwikłanego w ciszę własnej samotnośći i samotności towarzyszącej mu wiernie bujnej, malowniczej, odradzającej się zawsze na nowo przyrody.

Tradycja literacka powojennej poezji chorwackiej do momentu pojawienia się Vesny Parun nie odnotowała żadnej tak wszechstronnej i niespotykanej kobiecej indywidualności poetyckiej, o tak rozwiniętej lirycznej wrażliwości, bezpośredniości wypowiedzi i poetyckim subiektywizmie.

[Tekst ze skrzydełek obwoluty]

[Wydawnictwo Łódzkie, 1976; seria Biblioteka Jugosłowiańska]