„Mahabharata” jest niezwykłym dziełem literackim. Nie tylko dlatego, że pierwotnie była zapisana w sanskrycie kilka tysięcy lat temu, choć to też warte jest odnotowania. Ponad 100 000 wersetów czyni z niej największy epos świata, ośmiokrotnie dłuższy niż „Iliada” i „Odyseja” razem wzięte. „Mahabharata” zawiera wszystko, co tak fascynuje ludzi zachodu w kulturze Indii: duchowość, mistycyzm, świat bogów i demonów, joginów, wierzenia, miłość, erotykę, opisy bitew. Tematyka ta została przedstawiona na tle konfliktu dwóch gałęzi rodu Bharatów.

„Mahabharata” jest nie tylko niezwykłym opisem starożytnej historii, kultury i cywilizacji, jak „Iliada” i „Odyseja”, lecz jest ona nadal częścią żywej tradycji hinduistycznej, która do dnia dzisiejszego zachowała się nie tylko w Indiach, ale na całym świecie.

Duża objętość „Mahabharaty” sprawia, iż niezwykle rzadko publikuje się jej pełne tłumaczenie. W 1911 r. nakładem Księgarni Feliksa Westa ukazało się polskie wydanie „Mahabharaty” w opracowaniu Antoniego Langego. Edycja ta zawiera niewiele przekładów dosłownych pisanych wierszem lub prozą i streszczeń. Do tej pory było to jedyne wydanie „Mahabharaty”.

Przekłady na inne języki zwykle podają jej treść w formie zbeletryzowanej. I w takiej właśnie formie przedstawiamy Czytelnikom to ponadczasowe dzieło, które należy do dziedzictwa kulturowego świata.

[Mayapur, 2003]