Czytając kilka książek tej pisarki miałam wrażenie, że już gdzieś to było. Akurat nie to konkretnie, nie taka proza, którą napisała Tokarczuk, ale twórczość innych autorów. Dopiero wywiady z Tokarczuk utwierdziły mnie w tym przekonaniu. Tokarczuk umiejętnie wykorzystuje wiedzę i zdobycze narracji tworząc materię, która zachwyca zwłaszcza tych, dla których jej twórczość to absolutne nowatorstwo, bo nie mają przecież odniesienia do rzeczy im nieznanych. A takie przecież były i lepsze, i piękniejsze, i głębsze. Proza nagradzanej oraz promowanej chyba na wyrost autorki niczym mnie nie zachwyciła. To zlepek prac innych twórców, to efekciarstwo. Może zręcznego kuglarza, ale jednak efekciarstwo, poza którym istnieje już tylko próżnia.