Bardzo sympatyczna baśń dla dorosłych. Biorąc pod uwagę tę baśniową konwencję wydaje się, że jest to w powieściopisarskim dorobku Manna pozycja nietypowa. Zaryzykowałabym jednak twierdzenie, że swoista baśniowość jest właśnie jedną z najbardziej charakterystycznych cech tegoż dorobku. Mam tu na myśli wielopiętrowość przekazu Manna, jego "credo", czy też "morał", który autor ukrywa pod zewnętrznością akcji.

Akcja osnuta jest wokół historii dwojga młodych ludzi. Obydwoje nieprzeciętni, obydwoje samotni. Książę zabiega o rękę bogatej dziedziczki, w której uczucie walczy z nieufnością wobec ludzi. Wszystko kończy się szczęśliwie. Okazuje się, że miłością, wytrwałością i pracą można zburzyć każdy mur i kryjące się za nim lęki. Piękna baśń!