Akcja powieści toczy się w pierwszych latach po wojnie na terenach, na których władzę obejmują przedstawiciele "przodującego ustroju" - co ukazane jest bardzo dyskretnie, acz nie pozostaje bez konsekwencji dla perypetii fabularnych.

Jurewicz za pomocą obserwacji realiów obyczajowych, stylizowanych dialogów, opisów przyrody i przede wszystkim konsekwentnego panowania nad językiem narracji w mistrzowski sposób kreuje atmosferę świata Kresów, przepełnionego prawdziwymi, nierzadko dramatycznymi uczuciami, zanurzonego w przeszłości, a w polskiej literaturze przeobrażonego w legendę i mit. Nad powieścią unosi się duch "Ballad i romansów", "Nad Niemnem" i "Bohini", ale wypełnia ją dramat na miarę Romea i Julii, którego nieoczekiwany finał odsłania osobisty wymiar dzieła. Głównym przedmiotem "Prawdziwej ballady o miłości" jest świat uczuć - uczuć silnych, namiętnych i czystych.

Choć sentymentalno-romantyczna tonacja powieści robi na pierwszy rzut oka wrażenie czegoś staroświeckiego, zanurzenie się w niej dzisiaj, w dobie erotycznej dosadności, jest doświadczeniem prawdziwie oczyszczającym.

[Znak, Kraków 2002]