"Mów!" to studium depresji. Melinda Sordino ma 13-14 lat, rozpoczyna właśnie naukę w szkole średniej. U progu wchodzenia w dorosłość Melinda została skrzywdzona, trochę przez własną naiwność i łatwowierność oraz brak doświadczenia. Rezultatem jest ogromne poczucie krzywdy, które powoduje, że dziewczyna zamyka się w sobie, przestaje mówić czy też ogranicza się do niezbędnego minimum.

"Mów!" jest pamiętnikiem, dzięki któremu obserwujemy życie szkoły amerykańskiej, podział na klany i smutny los bohaterki, która nigdzie nie przynależy. Dawne przyjaciółki odwróciły się od niej po pamiętnej imprezie zakończonej interwencją policji. Nikt nie wie o tym, co się naprawdę stało, bo Melinda boi się powiedzieć, czując, że nikt nie zechce jej wysłuchać i uwierzyć.

Jedyną ucieczką i bezpiecznym miejscem są lekcje plastyki, na których nieortodoksyjny nauczyciel, pan Freeman, sam kontestujący szkolną administrację, nie tylko zachęca, ale wręcz zmusza uczniów do wyrażania siebie i swoich emocji poprzez sztukę. Na lekcji wprowadzającej uczniowie losują koncept, który mają rozwinąć podczas następnego semestru, używając wszystkich możliwych mediów. Melinda losuje drzewo. Pierwsze drzewa Melindy są martwe, rozdarte uderzeniem pioruna. Melinda wybiera technikę linotypu. Czeka ją długa droga. Od wysiłków Melindy zależy, czy jej drzewo nabierze życia, czy ona sama obudzi się do życia.


-------------------------------
[Na podstawie Laurie Halse Anderson: "Speak", Penguin Putnam Books, New York, 2006].