Kuczokiem zachwyciłam się wcale nie za sprawą nagrodzonej powieści "Gnój", ale zbioru opowiadań "Widmokrąg". Pamiętam, że pierwsze opowiadanie uderzyło mnie swoją innością, specyfiką. Do Kuczoka musiałam przywyknąć, ale - przywyknąwszy - nie mogłam się już oderwać, tęskniąc do jego prozy za każdym razem, gdy musiałam przerwać lekturę. Zdarza się czasem, że czytając jakąś książkę czuję niesamowitą więź z autorem, czuję, że nasze poglądy na życie i podejście do wielu tematów pokrywają się, że myślę dokładnie tak samo. Tak było z Sosnowskim przy lekturze "Apokryfu Agłai" i "Wielościanu", tak jest teraz z Kuczokiem.

W jednym z opowiadań ze zbioru "Widmokrąg" narratorem jest mężczyzna, ale płeć nie ma tu większego znaczenia. Jest to wspaniałe studium rozpadu związku, świetny obraz człowieka targanego emocjami: niedowierzania, rozpaczy, wreszcie rezygnacji. Ta proza, wyrażane przez narratora opinie przemawiają do mnie. Nie ma w nich żadnych skrajnych dualistycznych poglądów i zgeneralizowanych pretensji, że "my - mężczyźni to, a one - kobiety tamto". Kuczok patrzy na związek indywidualnie. Są tam dwie osoby, tak się akurat składa, że mężczyzna i kobieta, bo tak urządzony jest świat, ale nie odmienna płeć jest u niego przyczyną konfliktów, tylko konsekwencje samego zaangażowania w związek, uwikłanie w uczucie łączące dwie indywidualności. Jest to stanowisko, które i ja podzielam i przez pryzmat którego zawsze patrzę na związki.

"Szkieleciarki" to zbiorek zdecydowanie bardziej od "Widmokręgu" utrzymany w konwencji metafizycznej. Tam metafizyczne były tylko wplecione tu i ówdzie w osnowę opowiadania szczegóły, a tutaj na metafizyce osadzona jest oś tekstu. Zresztą ta metafizyka w "Widmokręgu" była raczej wyczuwalna niż zauważalna, a w "Szkieleciarkach" mamy realizm magiczny w czystej postaci. Na szczęście ten realizm magiczny nie jest sztuką dla sztuki, zawsze porusza jakieś ważne kwestie, jest ilustracją jakiegoś ludzkiego problemu. Kuczok jest świetnym obserwatorem i interpretatorem zdarzeń. Zagląda głęboko pod powierzchnię rzeczywistości albo wywraca ją na drugą stronę. Mimo tego magicznego sztafażu, jest to proza bardzo psychologiczna; kojarzy mi się z Tokarczuk.

I jeszcze jedna charakterystyczna cecha prozy Kuczoka: kilka opowiadań jest bardzo męskich, w sensie przedstawiania czysto męskich spraw: pożądania kobiety, zachwytu jej ciałem, nawet męskiej fizjologii. A jednak - znów to, o czym pisałam powyżej - nie odnosi się wrażenia, że autor jakoś dychotomizuje świat. Pisze o męskości jako o pierwiastku wkomponowanym w rzeczywistość, podlegającym globalnym prawom, a nie antagonistycznym względem kobiecości. Czytam te wynurzenia, nierzadko bardzo dosłowne i obrazowe, ze zrozumieniem, z zadumą, nawet z rozczuleniem (śliczna historia miłosna w "Chłopowiadaniu").

Bardzo lubię też u Kuczoka jego zabawy słowem. Żongluje nimi, zestawia, przestawia. Bawi się rytmem i rymem. Tworzy neologizmy. To mi trochę przypomina Lema, szczególnie teksty z "Doskonałej próżni".

Mogłabym napisać nieco więcej o samych opowiadaniach: o czym są, które zrobiły na mnie największe wrażenie i dlaczego. Ale nie chcę nikomu psuć lektury. To krótkie opowiadania i boję się zdradzić niechcący zbyt dużo z ich treści.