- Chciałbym zaproponować Wydawnictwu książkę - zaczął Niedźwiedź spokojnie i sensownie, ale był tak zaskoczony i zemocjonowany, że zapomniał, co miał ułożone w głowie od czternastu lat na tę okazję, i wszystko mu się poplątało i zaczął coś bredzić:
- Więc jest to, proszę Pana Redaktora, powieść psychologiczna, epizodyczna lecz zarazem konceptualna, z elementami szufladkowej, z leciutkim dodatkiem klucza, ale tylko leciutkim, bo klucz zawęża grono odbiorców, pełna uroczych neologizmów, zabawnych pleonazmów, odkurzonych archaizmów, gier słów i skojarzeń, wychodząca z wdziękiem poza ramy języka i wkraczająca w metajęzyk. Z subtelnie przeprowadzonym wątkiem autotematycznym, ze zmiennymi relacjami między narratorem, autorem a bohaterem, gdzie narrator wciela się płynnie w bohaterów, a bohaterowie w autora. Rozsadzająca ramy gatunku powieściobajka lub bajkopowieść. Poznajemy w niej istoty zaplątane w nieswoje środowisko, w inny świat, a może w inną epokę. To może być o artystach, imigrantach, bezrobotnych, ubogich, starych lub niepełnosprawnych, słowem o wszystkich wyrzuconych na margines. O tym jak z godnością, a nawet z humorem, znoszą swój los. Jak walczą o prawo do życia. Jest też o tolerancji i wybaczaniu. O głodzie akceptacji. O dobroci. A przede wszystkim jest to rzecz o miłości, "miłości tak wielkiej, że przekracza biologiczne granice między gatunkami" - tak kiedyś napisze jeden z recenzentów - dodał Niedźwiedź proroczo.
Redaktor Marudan słuchał zasłuchany.
Wreszcie przerwał milczenie.
- Kim są bohaterowie? - spytał rzeczowo.
- No, niedźwiedź i mysz - wyjąkał Niedźwiedź, który już ochłonął z emocji zaczął mówić do rzeczy*.


---
* Tomek Matkowski, "Mysza na wakacjach: bajka nie dla dzieci", wyd. Sic, 2004, strona CXI.