Kiedy skończyłam czytać książkę, miałam ogromną ochotę spakować się i wyruszyć w podróż śladami bohaterów do Peru.

Zaczyna się dość banalnie, jak zwykła historia miłosna, co może zniechęcić wytrawnego czytelnika, jednak szybko zaczyna nabierać barw. Kilka słów o fabule. Główna bohaterka, Christin, zostaje porzucona tydzień przed ślubem i załamuje się. Jej najlepsza przyjaciółka zapisuje ją i siebie na humanitarną wyprawę do Peru. I tu zaczyna się właściwa akcja. W Peru, wraz z innymi uczestnikami wyprawy mają pomagać sierotom oraz poznać tajniki amazońskiej dżungli. Książka zbudowana jest w dość specyficzny sposób, podzielona na rozdziały zaczynające się zawsze złotą myślą Paula Cooka, Amerykanina, który przeprowadził się do Peru po tym, jak złamała się jego kariera zawodowa. W Peru pracuje jako dyrektor sierocińca, poświęcając się bez reszty tamtejszym dzieciom. Tyle o fabule.

Książka jest manifestem człowieczeństwa, pokazuje, jak zagubieni ludzie poszukują sensu życia i miłości poświęcając się dla innych. Jest przejmująca, wzruszająca, a nawet rozczulająca, jednak nie moralizuje w jakiś nachalny sposób. Pokazuje, że każdy człowiek nosi w sobie obraz wspaniałej, idealnej rzeczywistości i to od nas w dużej mierze zależy kształt jutrzejszej rzeczywistości. Jednocześnie jest to obraz niewinnej, wspaniałej miłości Christine i Paula.

Lektura tej książki to nie tylko przyjemnie spędzone chwile, ale możliwość zastanowienia się nad sensem życia. Wspaniale i humorystycznie opisana jest również wyprawa po dżungli.