To, co wiem, mając lat 60, wiedziałem już jako dwudziestolatek. 40 lat długiego, mozolnego i niepotrzebnego weryfikowania...

Nie jest pokorny, kto siebie nienawidzi.

Ludzie gwałtowni to na ogół słabeusze, „zdechlaki”. Żyją, spalając się bezustannie, kosztem ciała, dokładnie jak asceci, którzy, ćwicząc się w osiąganiu spokoju, zużywają się tym i wyczerpują całkiem jak tamci, targani wściekłością.

Książki powinno się pisać tylko po to, by mówić w nich rzeczy, jakich nie śmielibyśmy wyznać nikomu.

Im bardziej ludzie oddalają się od Boga, tym więcej nabywają wiedzy o religiach.

„Czemu zwlekasz z poddaniem się?” – każda choroba śle nam przynaglenie przebrane za pytanie.

Nie sposób przeczytać linijki z Kleista, nie pamiętając o jego samobójstwie. Tak jakby ono poprzedziło jego twórczość.

Świadomość to coś znacznie więcej niż zadra, to sztylet wbity w ciało.

O ile napisanie najkrótszego zdania wymaga bodaj pozoru inwencji, to aby zagłębić się w jakiś tekst, nawet trudny, wystarczy tylko odrobina skupienia. Nagryzmolenie kartki pocztowej ma więcej wspólnego z twórczością niż czytanie „Fenomenologii ducha”.

Książka jest ukończona, gdy nie można jej już ulepszyć, choć wiemy, że jest niedoskonała i niepełna. Ale przytłacza nas tak, że nie mamy odwagi dodać ani jednego przecinka, choćby był konieczny. Tym, co decyduje o stopniu wykończenia dzieła, nie jest bynajmniej wymóg sztuki bądź prawdy, ale zmęczenie; więcej nawet – obrzydzenie.

Pewnego razu natknąłem się na psa, którego pan, pewnie aby się go pozbyć, przywiązał do drzewa. Pies był tak wychudzony, że aż przezroczysty, i tak wycieńczony, że nawet nie miał siły, aby się poruszyć, tylko patrzył na mnie. A jednak stał – on STAŁ...

Przyszłości lękamy się tylko wtedy, gdy nie jesteśmy pewni, że będziemy mogli się zabić w wybranym momencie.

Studentowi pragnącemu wiedzieć, jakie są moje stosunki z autorem „Zaratustry”, odpowiadam, że już dawno przestałem je utrzymywać. Dlaczego? – indaguje mnie. – Bo uważam go za zbyt naiwnego...
Zarzucam mu jego uniesienia, a nawet żarliwość. Idole zdruzgotał tylko po to, by zastąpić je innymi. Fałszywy ikonoklasta o cechach młodzieniaszka, jakoś dziwnie dziewiczy i niewinny, co wiąże się wyraźnie z jego starokawalerstwem. Ludzi obserwował wyłącznie z daleka. Gdyby przypatrzył się im z bliska, nigdy nie wykoncypowałby ani by nie głosił swego Nadczłowieka – wizji postrzelonej, komicznej, jeśli nie groteskowej, chimery bądź kaprysu, który mógł się zrodzić jedynie w umyśle kogoś, kto nie miał czasu, aby się zestarzeć, poznać smak zobojętnienia, długotrwałej, pogodnej odrazy.

Jedynym sposobem ustrzeżenia swej samotności jest ranić wszystkich, poczynając od tych, których się kocha.

Książka to odwleczone samobójstwo.

Refleksja wyklucza skromność. Umysł, gdy tylko zaczyna działać, wypiera Boga i w ogóle wszystko inne.

Dla nerwowca nie ma różnicy między sukcesem a fiaskiem; na jedno i drugie reaguje tak samo. Jedno i drugie tak samo mu wadzi.

Raczej w rynsztoku niż na piedestale.

Niezwykłość nie jest żadnym kryterium. Paganini jest bardziej zdumiewający i nieobliczalny od Bacha.

Młodym należałoby jedynie wpajać, że od życia nie można się spodziewać niczego (no, prawie niczego). Marzyłaby się jakaś „Tabela rozczarowań”, na której figurowałyby wszystkie czekające każdego zawody i którą wywieszano by w szkołach.

Moja wizja przyszłości jest tak precyzyjna, że gdybym miał dzieci, udusiłbym je natychmiast.

Byłem sam na tym cmentarzu dominującym nad wsią, gdy weszła tam kobieta w ciąży. Wyszedłem natychmiast, żeby nie musieć patrzeć z bliska na tę nosicielkę trupa ani medytować nad kontrastem między wystającym brzuchem i zapadłymi grobami, między fałszywą obietnicą a kresem wszelkich obietnic.

Móc żyć bez żadnych ambicji to wielka siła i wielkie szczęście. Przymuszam się do tego. Ale właśnie ten przymus również ma w sobie coś z ambicji.

Zmasakrowane drzewa. Wyrastają domy. Gęby, wszędzie gęby. Człowiek rozprzestrzenia się. Człowiek jest rakiem dla ziemi.

„Cierpiał, więc rozumie” – oto wszystko, co można rzec o ofierze choroby, niesprawiedliwości albo innej odmiany losu. Cierpienie nie ulepsza nikogo (oprócz tych, którzy już byli dobrzy); popada w zapomnienie tak jak wszystko inne, nie staje się częścią „dziedzictwa ludzkości” ani w żaden sposób nie jest zachowane, lecz zatraca się, tak jak wszystko inne się zatraca. Powtarzam: pomaga tylko w otwieraniu oczu.

O niedogodności narodzin (Cioran Émile Michel (Cioran Emil))