Na początku lektury "Pamiętników" jawi się Riefenstahl jako dziecko szczęścia - potrafi postawić na swoim, spełnia swe marzenia (o tańcu, kręceniu filmów, wspinaniu się po górach itd.). Jak na ówczesne czasy (gdy ludzie wokół maszerują z podniesionymi rękami) jest bardzo pewną siebie dziewczyną, a później kobietą. Ma odważne pomysły i realizuje je, nie bacząc na przeciwności (odmienną wolę ojca, wrogość Goebbelsa) - ba, znajduje ludzi, którzy mogą, chcą i pomagają jej. Nazwisko Riefenstahl zaczyna być znane - poprzez pryzmat kamery i nakręconych filmów, zarówno "Triumfu woli" (o zjeździe nazistów w Norymberdze), jak i "Olimpiady" (o organizowanej w Niemczech letniej olimpiadzie).

Z trudów wojny udaje się jej wyjść cało. Ale po klęsce Niemiec w wojnie los odwraca kartę. Sława, powodzenie, radość życia ustępują miejsca piętnu Ulubienicy Hitlera, niepewności jutra, powtarzającym się aresztowaniom, kłopotom z mężem i niemożności realizowania swej pasji - kręcenia filmów. Pojawia się myśl, pomysł wyjazdu do Afryki - z kamerą i nieskrywaną ciekawością świata, ludzi, jednak przede wszystkim - by uciec od europejskiej zawieruchy, niepowodzeń...

"Dopiero w samotności człowiek jest naprawdę sobą" - pisał J. Ortega y Gasset. Ogrom tej samotności (choć przy tym wyraźne uzewnętrznienie osoby Riefenstahl) jest uderzający. Owszem, nowa pasja na Czarnym Lądzie, tyle że nadal zagubienie; odkrywanie nieznanego, ale wciąż lęk o przyszłość; zawieranie nowych przyjaźni, lecz przy braku Kogoś Bliskiego...

Można się zachłysnąć pełnią życia autorki; można pozazdrościć odwagi (tak fizycznej, jak psychicznej), ale uwierzyć, że nie wiedziała o hitlerowskim "Blitzkriegu", o Prawdziwym Obliczu wojny - nie sposób. Ta kwestia najbardziej mnie "kłuła" w oczy podczas lektury. Być może to arcysubiektywna ocena przedstawicielki narodu, który poniósł podczas wojny największe straty, jednakże... Przy błyskotliwości i inteligencji tej miary, co L. Riefenstahl - naprawdę nie sposób uwierzyć w niewinność tego Świadka Historii.