Kto z nas nie kłamie? Juz słyszę część odpowiedzi: "Ja nie kałamię", "Zawsze mówię prawdę". Kiedy słyszę takie odpowiedzi, zaczynam odczuwać niepokój, bo to już "pachnie" kłamstwem. Kłamiemy bardzo często i z różnych powodów, kłamiemy uśmiechając się do szefa w pracy, kłamiemy nie chcąc zrobić komuś przykrości; śmiertelnie choremu mówimy, że wyzdrowieje, brzydkiej cioci, że jest ładna. Codziennie zakładamy jakieś maski, co więcej, zasady współżycia społecznego zmuszają nas do tego, byśmy nie mówili tego, co naprawdę myślimy. Zaczynamy więc dzielić kłamstwa na nieszkodliwe i szkodliwe, dobre i złe, niewinne i podłe. Czy kłamstwo przestaje być wtedy kłamstwem?

Czy bohater "Przeciwnika" nie wychodził z tego samego założenia? Jego pierwsze kłamstwo było podyktowane chęcią ukrycia prawdy przed rodzicami, żeby się nie martwili, że synek "zawalił" studnia. To był pierwszy, mały kamyk rzucony w przepaść, za nim posypały się kolejne - coraz większe kamienie kłamstw, aż runęła lawina, niszcząc życie wielu ludziom.

Książka jest bardzo dobrze napisana, ten, kto zacznie ją czytać, nie będzie mógł już przestać. Szkoda tylko, że nie jest to tylko fikcja literacka, że tak potworne historie pisze samo życie - sami ludzie.