Entuzjastyczne recenzje cytowane na odwrotnej stronie okładki wydają mi się nieco przesadzone, choć początek zapowiada się nieźle.

Młoda dziennikarka po operacji (nieradykalnej zresztą) guza piersi rozstaje się z partnerem z własnej inicjatywy – właściwie trudno pojąć dlaczego - i wyjeżdża na długi urlop do jakiegoś fikcyjnego państewka na Karaibach. Tam pakuje się mimo woli w tarapaty polityczne związane z kampanią wyborczą. Im dalej w las... tym bardziej akcja się gmatwa, autorka co chwilę zmienia czas narracji i osobę narratora, co może w jej mniemaniu ma ożywić akcję, ale akurat wywiera efekt wręcz przeciwny – drażni i męczy. Dialogi miałkie, opisy powierzchowne, nawet z założenia dramatyczna scena aresztowania jest płaska i bez dreszczu. Pokaźną ilość miejsca zajmują opisy prób uwiedzenia przez bohaterkę najpierw lekarza, który ją operował, potem podejrzanego typa spod ciemnej gwiazdy.

Właściwie nie wiadomo, jakie jest przesłanie książki. Domyślam się, że autorka chciała przekazać powszechnie znaną prawdę, iż poważna choroba często zmienia nasz sposób patrzenia na życie. Z analizy zachowań bohaterki wynika jednak wniosek cokolwiek odmienny: jeśli ktoś jest niedojrzały i niekonsekwentny, to nawet tytułowe „okaleczenie ciała” (w tym przypadku zresztą dość iluzoryczne, bo trudno porównać niewielką asymetrię i bliznę ze zniekształceniem, jakie jest udziałem kobiet poddawanych radykalnemu zabiegowi) nie pomoże mu zmądrzeć...