Bezlitośnie przenikliwe eseje węgierskiego noblisty to zarazem intymna autobiografia intelektualna świadka kolejnych dekonstrukcji XX wieku. Imre Kertész w dialogu z największymi filozofami swojej epoki uparcie szuka sensu najważniejszych pojęć, zadając pytania o cel sztuki i cel egzystencji, w diagnozach współczesności nie oszczędzając ani siebie, ani tych, którzy wraz z nim przetrwali Holocaust, a potem komunizm. Zafascynowany ludzką naturą, a przy tym pełen odrazy do niej, Imre Kertész zastanawia się, czy naprawdę zdolni jesteśmy do życia na wolności.

"Względna literatua zawsze jest kiepską literaturą, a sztuka nieradykalna zawsze jest sztuką średniego lotu: dobry artysta nie ma innej możliwości niż mówić prawdę, i niech tę prawdę mówi radykalnie".
(fragment)


"»Dziennik galernika« jest intelektualną kwintesencją naszej epoki".
"Die Zeit"

"Imre Kertész nieustannie nas prowokuje, rzucając wyzwanie zbiorowym ideom".
"Népszabadsag"

[WAB, 2006]